«Σε αυτή τη χώρα δε μπορεί να ζήσει κανένας πια!» Πόσες φορές ακούσαμε αυτή τη φράση και μάλιστα συνοδευόμενη από μια άλλη, «το μόνο που μένει στους νέους που μπορούν ακόμα είναι να σηκωθούν να φύγουν, για οπουδήποτε εκτός από δω». Η πολιτική σκηνή είναι ανεπαρκής, κανείς δεν κάνει τίποτα σοβαρό για να αλλάξει τα πράγματα και όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Έτσι μόνη λύση μένει η αυτοεξορία. Προς άγνωστη κατεύθυνση αρκεί να μας εξασφαλιστούν τα απαραίτητα ή τουλάχιστον αυτά που ο καθένας θεωρεί απαραίτητα, όλα αόριστα αλλά ακόμα πιο αόριστος ο ρόλος του καθένα σ'αυτό το παιχνίδι. Αν οι μισοί από όσους το λένε το έκαναν κιόλας, ο πληθυσμός της Ελλάδας θα είχε μειωθεί στο μισό τουλάχιστον.
Κάποτε ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο μου είπε: «Θες να κάνεις καριέρα; Έχεις όνειρα, έχεις φιλοδοξίες; Τότε φύγε από 'δω όσο πιο γρήγορα μπορείς. Εδώ δεν έχει απομείνει τίποτα πια». Και ρώτησα: «Αν είναι έτσι εσείς γιατί δε φεύγετε;» και μου απάντησε: «Γιατί εγώ κορίτσι μου είμαι ένας από τους πυλώνες που στηρίζουν αυτό το τίποτα, ένας από τους δεινόσαυρους που εσύ θα έχεις να αντιμετωπίσεις αν μείνεις εδώ, δεν έχει νόημα να πάω πουθενά». Τότε δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε, αλλά άρχισα να το νιώθω όσο περνούσαν τα χρόνια.
Όπως πολλοί, έτσι κι εγώ δελεάστηκα πολλές φορές από τη φυγή, να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου μήπως και καταφέρω να ξανακερδίσω τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μου, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι ζω χωρίς να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάσταση των πραγμάτων. Ναι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν απομείνει πια πολλά, οι πηγές λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα και ο κόσμος πληρώνει το υψηλότατο τίμημα της κακής διαχείρισης, των λαθών. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι ότι είμαστε ολομόναχοι! Μόνοι μέσα σε ένα κόσμο που καταρρέει όσο περνάει ο χρόνος, μόνο που εμείς θα πέσουμε πρώτοι. Μία χώρα στην οποία δεν υπάρχει καμία ευκαιρία, που κανείς δε μπορεί να εξελιχτεί, που δεν υπάρχει παιδεία, που οι πιο απλές ανθρώπινες αξίες έχουν βιώσει την πλήρη αποσύνθεση και που για να βρεις δικαιοσύνη, αν τη βρεις, θα πρέπει να περιμένεις χρόνια, με ανεπαρκείς πηγές, με ανεπαρκείς νόμους, με ανεπαρκείς κυβερνήσεις και χωρίς καθόλου ιδέες.
Κι έτσι ξαναπερνάει από το μυαλό μου η αυτοεξορία. Ωστόσο, κάθε φορά που δοκίμασα να την κάνω πράξη, και δε μιλάω ρομαντικά αυτή τη στιγμή, ένιωσα ένα συναίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας, κάτι έλειπε πάντα και κάτι με ενοχλούσε πολύ! Γιατί τελικά τι έκανα; Απλά το έσκαγα, και αυτός δεν ήταν, ούτε θα είναι ποτέ ο τρόπος να αντιμετωπίζεις μία κατάσταση. Έτσι προτίμησα να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Να πιστέψω στον εαυτό μου και ζώντας στο μικρόκοσμό μου να παλεύω για να αλλάξω όσα πάνε λάθος. Κι όσοι έχουν μείνει τελικά αυτό προσπαθούν και πρέπει να κάνουν. Ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις κλίσεις του.
Και τελικά μένω εδώ, όχι γιατί θέλω να κάνω την ηρωίδα και μετά από χρόνια να διηγούμαι στα παιδιά μου το πόσο δύσκολα πέρασα και τους αγώνες που έδωσα τότε, στην κατοχή του 2013, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω τις συνθήκες της ζωή μου. Γιατί δεν είναι δυνατόν μία Ελλάδα που θέλει να λέγεται δημοκρατική, που εφεύρε τη δημοκρατία να συνεχίσει να παρακμάζει έτσι. Και γιατί αν φύγω θα έχω χάσει για πάντα να κάνω κάτι, κι αυτό ίσως να μη μπορέσω να μου το συγχωρέσω ποτέ. Γιατί δε δέχομαι να χάσω και την τελευταία ελευθερία που μου έχει απομείνει. Αυτή του να διαλέγω που θα είναι το σπίτι μου. Μένω γιατί εδώ είναι το σπίτι μου και τ' αγαπάω. Και ταξιδεύω συχνά, πάντα όμως πια με εισιτήριο με επιστροφή, γιατί όπου κι αν πάω κουβαλάω μαζί μου και αφήνω σε κάθε τόπο ένα κομμάτι αυτής της αντιδημοκρατικής πια χώρας που όλοι μαζί πρέπει να ξανακάνουμε υγιή και ηλιόλουστη.
Από την Λίλα Πολίτη
via lifo.gr
