«Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ άδικο
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε».
Γιάννης Ρίτσος. Καλοσύνη και δύναμη. Ποίημα από την Καντάδα στη Μακρόνησο. Θλιβερή ανάλυση; Όχι, θλιβερό παρελθόν που προσβλέπει σε ξεκάθαρο μέλλον.
Μέλλον δεν υπάρχει, όταν τα πάντα κόβονται αυθαίρετα, αλλά και επιλεκτικά. Με 350 ευρώ σύνταξη δεν μπορεί κανείς συνταξιούχος να ζήσει. Με 1.000 ευρώ δεν μπορεί καμιά οικογένεια να ζήσει. Με άδειο στομάχι, δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί με ωριμότητα, αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα. Οι δυο δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν το σήμερα είναι η καλοσύνη και η αποφασιστικότητα. Μακάρι να μην ανοίξει μύτη, αλλά …
Είδα μικρό απόσπασμα από το λιντσάρισμα του Καντάφι. Δεν άντεξα παραπάνω. Πιστεύω στο Θεό μου αιρετικά, πιστεύω στην δύναμη της καλοσύνης, πιστεύω στο ό,τι δίνεις παίρνεις. Λυπήθηκα για την κατάληξη του Καντάφι, αλλά αναρωτιέμαι: αν δικός μας πολιτικός- ευτραφής ή σικ- βρεθεί στους δρόμους να περπατά αμέριμνος, όταν συναντηθεί τυχαία με άνεργο, με βασανισμένο, με μάνα ή πατέρα που δεν έχει να δώσει γάλα στο παιδί του, με γιο ή κόρη που βλέπει τον συνταξιούχο πατέρα-μάνα να ξεπουλά την αξιοπρέπεια του χωρίς να το επιδιώκει, πώς θα αντιδράσει; Δεν θα του επιτεθεί; Δεν θα δει στο πρόσωπό του όλο το σινάφι των πολιτικών που ψήφισε, πίστεψε ίσως κιόλας να τον ψιλό ή καλοβόλεψαν;
Δεν θέλω να σκέπτομαι τι θα γίνει, όταν πάρει ο καθείς το νόμο στα χέρια του. Δεν αξίζουν σε κανένα αυτά, ούτε σε θύτη, ούτε σε θύμα. Η Ελλάδα, όμως, της μεταπολίτευσης δεν στόχευσε στην καλλιέργεια της ψυχής του Έλληνα, αλλά τον φούσκωσε ελπίδες καλοζωϊσμού με δάνεια.
Καλοσύνη και αποφασιστικότητα. Αυτό θα σώσει την Ελλάδα. «Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη» λέει ο Ρίτσος. Και αυτοί ήταν κλεισμένοι στην Μακρόνησο, με τα χέρια δεμένα στην πραγματικότητα. Τι ωραίο να είσαι έλληνας και να περηφανεύεσαι για τους ποιητές σου!
Η πρόσφατη συνάντηση στο ραδιόφωνο ήταν με το Θάνο Μικρούτσικο. Αφού έχει αραδιάσει ένα χείμαρρο για την κοινωνική-πολιτική κατάσταση της χώρας που «το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε την καφτή πατάτα, που πήρε, με τον πιο καταστροφικό τρόπο για το λαό», τόλμησα να τον ρωτήσω, τι θα έκανε πρωτίστως, αν ήταν υπουργός Οικονομικών. «Διαβάζω πολύ, μου είπε. Συνεπώς, θα κάνω υποχώρηση να απαντήσω, αν και θα προτιμούσα στην άλλη γραμμή να ήταν ο Βενιζέλος ή ο Παπακωνσταντίνου για να ξεκινήσουμε διάλογο, που θα κατέληγε σε αδιέξοδο. Δεν θα βγει από το δικό μου γραφείο καμία πρόταση διάσωσης της χώρας, αλλά, επειδή παρακολουθώ την επικαιρότητα, θα σου αναφέρω δύο αμερικανούς νομπελίστες τον Γκρουγκμαν και τον Στίγκλιτς, που ήταν και σύμβουλοι – ως λέγεται- του Γιώργου Παπανδρέου, οι οποίοι πρότειναν στον Γιώργο ακριβώς τα αντίθετα από ό,τι ο Γιώργος έπραξε: πρότειναν να μην κοπεί ούτε ένα ευρώ από τον όποιο, δημόσιο ή ιδιωτικό, εργαζόμενο, προκειμένου να κινηθεί η αγορά. Πρότειναν την δανειοδότηση από τις αναπτυσσόμενες Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα. Το 2010 αντί να πάει στο ΔΝΤ, θα μπορούσε να δανειστεί τα ποσά που χρειαζόταν από αυτές τις χώρες με επιτόκιο 2% και 3 % Δεν το’κανε, γιατί έτσι θα γινόταν το κακό παιδί του συστήματος και της ευρωπαϊκής ένωσης. Αν είχαμε ένα Ανδρέα Παπανδρέου, θα είχε χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα είχε επηρεάσει την διεθνή πολιτική σκακιέρα, θα είχαμε γλιτώσει όλο αυτό τον μνημονιακό σαματά. Αυτά τα παιχνίδια, όμως, θέλουν πολιτικούς, όχι μόνο με πυγμή, αλλά και που να είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν να θεωρηθούν κακά παιδιά του καπιταλισμού» είπε μεταξύ άλλων στον «Παλμό» ο Θάνος Μικρούτσικος, που είχε δεχτεί στενό μαρκάρισμα επί προεδρίας Ανδρέα Παπανδρέου να μπει στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ και να αναλάβει εν συνεχεία και καίρια θέση στο υπουργείο Πολιτισμού.
Για τον Γκρούγκμαν κάνει λόγο και ο Παύλος Τσίμας στο βιβλίο του «Το ημερολόγιο της κρίσης» ( εκδόσεις Μεταίχμιο, σελίδα 231), όταν τον ρώτα το 2010, τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα, εκείνος απαντά: «Να ουρλιάξετε στον Τρισέ και τη Μέρκελ να αλλάξουν πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, να ακολουθήσουν ένα δρόμο πιο αναπτυξιακό». Και αναρωτιέμαι: ακούει κάποιος σ’αυτή τη χώρα;
Καλοσύνη και αποφασιστικότητα. Αυτά να γίνουν τα ‘όπλα’ μας. Και να βάλουν όλοι πλάτη αμέσως, τώρα, χθες. Οι πλούσιοι της Ελλάδας να αναγκαστούν να κάνουν, βάσει ψήφισης νόμου, προσφορές και δωρεές- σιγά μην δεν τους ξέρουμε- όλοι οι πολιτικοί και παρατρεχάμενοί τους να μειώσουν τις αποδοχές τους στο μισό τουλάχιστον- τα είπε ο Δαβαράκης την περασμένη Κυριακή- αν δεν τους αρέσει να ζήσουν με λιγότερα, ας παραιτηθούν , για να αναλάβουν όσοι αγαπούν πραγματικά τον τόπο τους, και τέλος κάποιος μαγκιόρος να κόψει το βήχα στους χρηματοδιψείς.
Καλοσύνη και αποφασιστικότητα.
της Τζίνας Δαβιλά
via protagon.gr
