ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ότι ακόµη και αν ο Σαµαράς ήταν ο πιο συναινετικός πολιτικός της Υφηλίου (που δεν είναι…), πολύ δύσκολα θα µπορούσε να συµφωνήσειµε τα µέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση.
ΠΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ µε στοιχειώδη κοινή λογική θα δεχόταν στη σηµερινή Ελλάδα την...τριπλή (!) φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων – αύξηση του φόρου, καθιέρωση πρόσθετου τέλους και έκτακτη εισφορά;
ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ θα συναινούσε για την επιβολή «κεφαλικού φόρου» υπό µορφή έκτακτης εισφοράς στα εισοδήµατα αναδροµικά και για µία πενταετία;
ΜΑ, ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ, αυτά ζητάει η τρόικα. Τι άλλο µπορεί να κάνει η κυβέρνηση ή ο Σαµαράς;
Ε, ΛΟΙΠΟΝ, δεν είναι έτσι. ∆ιότι τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν σχεδίασε ή επέβαλε η τρόικα. Όλα είναι αποκλειστικά ελληνικής έµπνευσης.
Η ΜΕΝ ΤΡΙΠΛΗ φορολόγηση των ακινήτων προκύπτει από την πεποίθηση του οικονοµικού επιτελείου ότι τα ακίνητα στην Ελλάδα υποφορολογούνται – το δήλωσε και επισήµως ο υπουργός Οικονοµικών την περασµένη Παρασκευή… Ο ∆Ε ΚΕΦΑΛΙΚΟΣ φόρος είναι έµπνευσητου προέδρου της Βουλής, την οποία ασµένως υιοθέτησε το οικονοµικό επιτελείο. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, έχουµε να κάνουµε µεδύο καθαρά κυβερνητικές επιλογές.
ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ έγιναν στο πλαίσιο της ευρύτερης στρατηγικής της κυβέρνησης να αυξάνει τους φόρους επειδή δεν µπορεί να πιάσει τη φοροδιαφυγή και επειδή φοβάται να περικόψει τις δηµόσιες δαπάνες.
ΥΠΟ ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες, λοιπόν, γιατί θα πρέπει ο οιοσδήποτε Σαµαράς να συναινέσει; Και γιατί θα πρέπει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί µια επιλογή, η οποία σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά µια κοµµατική στρατηγική;
ΑΝΤΙ, ∆ΗΛΑ∆Η, η κυβέρνηση να κυνηγήσει την εκτεταµένη φοροδιαφυγή (κάτι που θα έπληττε κυρίως τους λεγόµενους µικροµεσαίους) και αντί να περικόψει ουσιαστικά το ∆ηµόσιο (κάτι που θα την έφερνε σε σύγκρουση µε τα πράσινα συνδικάτα), προτιµά να επιβαρύνει εκείνους τους φορολογούµενους που δηλώνουν µε σχετική συνέπεια τα εισοδήµατα και την ακίνητη περιουσία τους.
ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΤΟΙΟ, όµως, δεν ζητάει η τρόικα. Αντιθέτως, οι τροϊκανοί έχουν δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι τα περιθώρια των εισοδηµάτων και τα όρια της φορολόγησης έχουν εξαντληθεί.
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ο δρόµος της υπερφορολόγησης δεν είναι µονόδροµος. Είναι απλώς µια καταστροφική επιλογή. Στην οποία η κυβέρνηση, για δικούς της, λόγους επιµένει µε όλο και µεγαλύτερο πείσµα και όλο και ισχνότερα αποτελέσµατα.
ΥΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ, λοιπόν, δεν βλέπω πολλούς διατεθειµένους να την ακολουθήσουν. Εκτός από όσους φορολογούµενους δεν µπορούν να κάνουναλλιώς – και αυτοί για όσο δεν εξαντλείται η ευπείθεια στους νόµους και η ευσυνειδησία τους…
