Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Κάθομαι και σκέφτομαι.




Μ' αγαπάει πιο βαθιά. Δηλαδή όχι πιο πολύ; Πιο βαθιά τι σημαίνει; Ότι, όταν βρισκόμαστε με κόσμο και με βλέπει από την άλλη άκρη του δωματίου να γελάω, ξέρει γιατί γελάω ή, όταν πηγαίνουμε στο σουπερμάρκετ, ξέρει τι σκέφτομαι όταν περνάμε δίπλα από τις σοκολάτες ή,όταν ξέρει πότε αισθάνομαι χαρούμενη ή ένοχη ή λυπημένη χωρίς να με κοιτάξει, όταν το ξέρει αυτό, μάλλον αυτό σημαίνει ότι μ' αγαπάει πιο βαθιά.



Όταν τον αγκαλιάζω και τον μυρίζω και έχει μια εντελώς μοναδική μυρωδιά, που δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο στον κόσμο Όταν είμαι στις κακές μου, τον βαριέμαι, βαριέμαι όλο τον κόσμο, γιατί ζει κι αυτός μαζί. Όταν είμαι στις κακές μου, είμαι άδικη και στριμμένη και δε θυμάμαι πόσο καλά μπορούμε να περάσουμε οι δυο μας. Και κατηγορώ εκείνον γι' αυτό, ενώ ξέρω πόσο εύκολο είναι να γυρίσεις το κουμπί και να μην κάνεις το λάθος να παίρνεις τον άλλο ως δεδομένο, γιατί μπορεί να σε εκπλήξει όπως σε εκπλήσσει ο εαυτός σου συχνά, αλλά να προσπαθείς να τον βλέπεις σαν «νέο», όχι γιατί θα κάνει καλό σε σένα ή στη σχέση σας, αλλά γιατί είναι. Γιατί, αν τον συναντούσα αυτή τη στιγμή, θα τον ερωτευόμουν πάλι.



Αν τα είχαμε πρωτοφτιάξει τώρα, Δε θα είχα την ευκαιρία να τον δω να μεγαλώνει, να αλλάζει, να δω τον εαυτό μου να αλλάζει μαζί του. Να πιάνουμε δουλειές, να φεύγουμε από δουλειές, να κάνουμε ταξίδια, να μαλώνουμε (με τόσους διαφορετικούς τρόπους), να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, να περνάμε τέλεια, να βαριόμαστε, να γελάμε. Να ανακαλύπτω συνέχεια κάτι καινούριο γι' αυτόν τελικά, κι ας νομίζω ότι τον ξέρω καλύτερα απ' τον καθένα. Να λιώνουμε μπροστά στην τηλεόραση, να τσακωνόμαστε για το ποιου είναι η σειρά να πλύνει τα πιάτα, να πλένουμε μαζί τα ρούχα, να ανταλλάσσουμε αγγαρείες, να τρώω εγώ τα πράσινα στις σαλάτες που δεν του αρέσουν κι εκείνος να μου αφήνει περισσότερες πατάτες φούρνου.εκείνος να μου πει ένα χιλιοειπωμένο μεταξύ μας αστείο, αυτό που ξέρω ότι θα μου πει, κι εγώ να γελάσω σαν την πρώτη φορά, αλλά πιο πολύ, πιο βαθιά.