Οι άνθρωποι φαίνεται πως δεν έχουν την αποκλειστικότητα στον θρήνο για τον θάνατο αγαπημένων προσώπων τους, καθώς γερμανοί και αμερικανοί επιστήμονες, έπειτα από μελέτες και βιντεοσκόπηση χιμπατζήδων στο φυσικό περιβάλλον τους, βρήκαν νέες ισχυρές ενδείξεις ότι και οι πιο στενοί «συγγενείς» μας θρηνούν, όταν χάσουν ένα παιδί τους.
Οι ερευνητές του καταξιωμένου διεθνώς Ινστιτούτου Ψυχογλωσσολογίας Μαξ Πλανκ, υπό τη δρα Κατερίνα Κρόνιν, σε συνεργασία με αμερικανούς συναδέλφους τους, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο αμερικανικό περιοδικό για τα πρωτεύοντα “American Journal of Primatology”, σύμφωνα με τις βρετανικές «Τέλεγκραφ» και «Ντέιλι Μέιλ», διαπίστωσαν ότι οι θηλυκοί χιμπατζήδες όχι μόνο αναπτύσσουν στενές σχέσεις με τα παιδιά τους, μεταφέροντάς τα μέχρι την ηλικία των δύο ετών και φροντίζοντάς τα μέχρι τα έξι, αλλά όταν πεθαίνουν, πιθανότατα θρηνούν γι’ αυτά με τρόπους ιδιαζόντως ανθρώπινους.
Οι επιστήμονες κινηματογράφησαν, στη Ζάμπια της Αφρικής, μια μητέρα χιμπατζή που έχασε ένα 16μηνο παιδί και η οποία μετέφερε το νεκρό σώμα του για περισσότερες από 24 ώρες, πριν το εναποθέσει τρυφερά στο έδαφος. Στη συνέχεια, απομακρύνθηκε λίγο από αυτό και κατά διαστήματα επέστρεφε για να το αγγίξει και (πιθανώς) να βεβαιωθεί ότι έχει πεθάνει. Τελικά μετέφερε το νεκρό σώμα στους άλλους χιμπατζήδες που με τη σειρά τους άρχισαν να το εξετάζουν (ίσως για να έχουν κι εκείνοι μια «γνώμη»), ώσπου την επόμενη μέρα αποφάσισε να το εγκαταλείψει πια.
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
