Τι συνέβη στην Αργεντινή; Πώς είναι δυνατόν σε μία τόσο πλούσια χώρα τόσοι πολλοί άνθρωποι πεινασμένοι; Η χώρα είχε λεηλατηθεί από μια νέα μορφή επίθεσης, που διαπράττεται σε καιρό ειρήνης και δημοκρατίας. Μια καθημερινή και σιωπηλή βία που προκάλεσε μεγαλύτερη κοινωνική αναστάτωση, μεγαλύτερη μετανάστευση και θάνατο από την τρομοκρατία της δικτατορίας και τον πόλεμο των Νήσων Φάλκλαντ.
"Η αστυνομία προστατεύει τους κλέφτες, Mr Solanos . Ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Τώρα οι άνθρωποι πρέπει να διαδηλώνουν ειρηνικά για την υπεράσπιση των αποταμιεύσεων τους, οι οποίες κατασχέθηκαν από τις τράπεζες με τη συνενοχή της κυβέρνησης. Το κράτος πρέπει να εγγυάται τα δικαιώματα των πολιτών, να μην τους κλέβουν . "
Μετά από πολλά χρόνια αδιαφορίας στη χώρα, ο κόσμος εξερράγη. Η αυθόρμητη εξέγερση των «απρόσωπων» άνθρωπων με κατσαρόλες που ήχουσαν σε κάθε γειτονιά, σε όλη τη διαδρομή, σε όλα τα ζωτικά κέντρα της πόλης.
Από την ανεξαρτησία, σχεδόν πριν από 200 χρόνια, το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής είναι μια πηγή της εξαθλίωσης και διαφθοράς καθώς και πηγή των μεγαλύτερων σκανδάλων. Δεδομένου ότι το πρώτο δάνειο που διαπραγματεύτηκε από τον Ριβαντάβια το 1824 με τη βρετανική τράπεζα Baring Brothers, το χρέος χρησιμοποιούνταν για τον εμπλουτισμό των χρηματοδοτών της Αργεντινής, για τον έλεγχο των οικονομικών αδειάζοντας τη χώρα από τον πλούτο της.
"Η αστυνομία προστατεύει τους κλέφτες, Mr Solanos . Ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Τώρα οι άνθρωποι πρέπει να διαδηλώνουν ειρηνικά για την υπεράσπιση των αποταμιεύσεων τους, οι οποίες κατασχέθηκαν από τις τράπεζες με τη συνενοχή της κυβέρνησης. Το κράτος πρέπει να εγγυάται τα δικαιώματα των πολιτών, να μην τους κλέβουν . "
Μετά από πολλά χρόνια αδιαφορίας στη χώρα, ο κόσμος εξερράγη. Η αυθόρμητη εξέγερση των «απρόσωπων» άνθρωπων με κατσαρόλες που ήχουσαν σε κάθε γειτονιά, σε όλη τη διαδρομή, σε όλα τα ζωτικά κέντρα της πόλης.
Από την ανεξαρτησία, σχεδόν πριν από 200 χρόνια, το εξωτερικό χρέος της Αργεντινής είναι μια πηγή της εξαθλίωσης και διαφθοράς καθώς και πηγή των μεγαλύτερων σκανδάλων. Δεδομένου ότι το πρώτο δάνειο που διαπραγματεύτηκε από τον Ριβαντάβια το 1824 με τη βρετανική τράπεζα Baring Brothers, το χρέος χρησιμοποιούνταν για τον εμπλουτισμό των χρηματοδοτών της Αργεντινής, για τον έλεγχο των οικονομικών αδειάζοντας τη χώρα από τον πλούτο της.
Αυτό το εξωτερικό χρέος πήγε χέρι-χέρι με τις μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς και με τη συνενοχή σχεδόν κάθε κυβέρνησης, από Miter και Κιντάνα μέχρι Menem και De la Rua. Η πολιτική χρέωσης οδήγησε στην Αργεντινή γενιές από τεχνοκράτες και γραφειοκράτες, οι οποίοι ευνοούνταν από τράπεζες και διεθνείς εταιρίες που βρίσκονταν πάνω από τη χώρα τους.
Εκπαιδευμένοι στο Χάρβαρντ, το Σικάγο, της Οξφόρδης ή του Μπουένος Άιρες, με τα πορτρέτα τους "κολλημένα" στην εθνίκη γκαλερί.
