του Νίκου Χαραλαμπίδη
"Ρε αϊ σιχτίρ."
Παρακολουθώ – όπως και όλος ο κόσμος άλλωστε – με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην Ιαπωνία. Η αλήθεια είναι ότι η τραγική εμπειρία του σεισμού και του φονικού τσουνάμι φαίνεται να ωχριούν μπροστά στην πιθανότητα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Είναι η πρώτη φορά που ο παραδοσιακά ήρεμος και πειθήνιος λαός είναι έξαλλος και φοβισμένος. Και έχει πολύ καλούς λόγους. Οι σκέψεις μου είναι μαζί τους και εύχομαι να μη ζήσουν χειρότερα.
Την ίδια στιγμή βλέπω στα ελληνικά και διεθνή κανάλια τους θιασώτες και προαγωγούς της πυρηνικής ενέργειας να βγαίνουν στο γυαλί ψύχραιμοι και ήρεμοι, να μας φωτίζουν με τις γνώσεις τους και να μιλούν για το πόσο ασφαλής είναι – κατά τα άλλα – η πυρηνική ενέργεια. Και πόσο απαραίτητη. Και πόσο πράσινη. Και πόσο ασφαλέστεροι είναι οι πιο σύγχρονοι πυρηνικοί αντιδραστήρες.
Ρε αϊ σιχτίρ.
Είναι στοιχειώδες: σε παρόμοιες περιπτώσεις τα ζόμπι των πυρηνικών θα έπρεπε να εξαφανιστούν από προσώπου γης, να σιωπήσουν και να επανεμφανιστούν μετά από χρόνια και ανάλογα με τις τραγικές εξελίξεις. Αντίθετα, με θράσος αλωνίζουν στα κανάλια αναλύοντας τα συστήματα ασφαλείας και τις βελτιώσεις που έχει πετύχει η τεχνολογία.
Άντε πέστε τα σήμερα στους κατοίκους της Ιαπωνίας. Άντε πέστε τα στους κατοίκους της Ουκρανίας που ακόμα και σήμερα – 25 χρόνια μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ – μετράνε τις πληγές τους. Άντε πέστε το στα εκατοντάδες μικρότερα πυρηνικά ατυχήματα που έγιναν μέσα στα τελευταία 25 χρόνια. Όσο "παίζουμε" με την πυρηνική ενέργεια το επόμενο ατύχημα, μικρό ή μεγάλο, είναι απλώς θέμα χρόνου.
Βγάλτε επιτέλους το σκασμό.
Η πυρηνική ενέργεια εκτός από επικίνδυνη, είναι πανάκριβη και αχρείαστη. Έρχεται η ώρα και γι αυτή τη συζήτηση.
Την ίδια στιγμή βλέπω στα ελληνικά και διεθνή κανάλια τους θιασώτες και προαγωγούς της πυρηνικής ενέργειας να βγαίνουν στο γυαλί ψύχραιμοι και ήρεμοι, να μας φωτίζουν με τις γνώσεις τους και να μιλούν για το πόσο ασφαλής είναι – κατά τα άλλα – η πυρηνική ενέργεια. Και πόσο απαραίτητη. Και πόσο πράσινη. Και πόσο ασφαλέστεροι είναι οι πιο σύγχρονοι πυρηνικοί αντιδραστήρες.
Ρε αϊ σιχτίρ.
Είναι στοιχειώδες: σε παρόμοιες περιπτώσεις τα ζόμπι των πυρηνικών θα έπρεπε να εξαφανιστούν από προσώπου γης, να σιωπήσουν και να επανεμφανιστούν μετά από χρόνια και ανάλογα με τις τραγικές εξελίξεις. Αντίθετα, με θράσος αλωνίζουν στα κανάλια αναλύοντας τα συστήματα ασφαλείας και τις βελτιώσεις που έχει πετύχει η τεχνολογία.
Άντε πέστε τα σήμερα στους κατοίκους της Ιαπωνίας. Άντε πέστε τα στους κατοίκους της Ουκρανίας που ακόμα και σήμερα – 25 χρόνια μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ – μετράνε τις πληγές τους. Άντε πέστε το στα εκατοντάδες μικρότερα πυρηνικά ατυχήματα που έγιναν μέσα στα τελευταία 25 χρόνια. Όσο "παίζουμε" με την πυρηνική ενέργεια το επόμενο ατύχημα, μικρό ή μεγάλο, είναι απλώς θέμα χρόνου.
Βγάλτε επιτέλους το σκασμό.
Η πυρηνική ενέργεια εκτός από επικίνδυνη, είναι πανάκριβη και αχρείαστη. Έρχεται η ώρα και γι αυτή τη συζήτηση.
* Ο Νίκος Χαραλαμπίδης είναι διευθυντής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace.
