1) Όπου ακούς πολύ ανάπτυξη πάρε μικρό καλάθι...
Από τον Τζωρτζ Σόρος, τον Ρουμπίνι μέχρι τον τελευταίο «ανθύπατο» δημοτικού διαμερίσματος επαρχιακής πόλης της Ευρώπης η επωδός τους τελευταίους μήνες είναι κοινή: Η λιτότητα δεν μπορεί να σας βγάλει από την κρίση χρεοκοπίας. Τυπώστε και μοιράστε χρήμα για να έρθει η ανάπτυξη...
Από τον Τζωρτζ Σόρος, τον Ρουμπίνι μέχρι τον τελευταίο «ανθύπατο» δημοτικού διαμερίσματος επαρχιακής πόλης της Ευρώπης η επωδός τους τελευταίους μήνες είναι κοινή: Η λιτότητα δεν μπορεί να σας βγάλει από την κρίση χρεοκοπίας. Τυπώστε και μοιράστε χρήμα για να έρθει η ανάπτυξη...
Στην χώρα μας, επειδή πλειάδα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης έχουν μεγαλώσει στο μεγάλο «σοβιετικό» σχολείο της δημοσιογραφίας, αλλά και την αριστερόστροφη εν γένει μεταπολίτευση, η βεβαιότητα πως η λύση είναι η μονομερής ανάπτυξη μέσω της αύξησης της ζήτησης είναι απόλυτη...
Τόσο απόλυτη, που η επιμονή των βορείων χωρών της ευρωζώνης στην λιτότητα εκλαμβάνεται σαν προσπάθεια πολιτικής επιβολής, ιμπεριαλιστικής επιβουλής, προτεσταντικό κατάλοιπο οικονομικής «θρησκοληψίας», σεξουαλικής καταπίεσης που εξελίχθηκε σε νεύρωση κ.λ.π.
Κανείς δεν υποθέτει το ενδεχόμενο πως ενδέχεται απλά αυτό να πιστεύουν ή και να έχουν και δίκιο.
Η χρεοκοπία και τα «φάρμακά» της...
Από μια χρεοκοπία μόνο με επεκτατική και χαλαρή νομισματική εξέρχεται μια οικονομία; Το βασικό πρόβλημα μιας χρεοκοπίας συνίσταται στην ύπαρξη υψηλού χρέους. Το υψηλός χρέος μπορεί να μειωθεί με τους εξής τρόπους, όπου κατά περίπτωση καθένας από αυτούς τους τρόπους έχει τις θετικές αλλά και τις αρνητικές επιπτώσεις.
α) Με λιτότητα, που σημαίνει μείωση των δαπανών για την δημιουργία πλεονάσματος το οποίο θα μειώνει το χρέος.
β) Πλήρη μονομερή διαγραφή, μέσω κήρυξης χρεοκοπίας.
γ) Αναδιαπραγμάτευση με «κούρεμα» και επιμήκυνση σε συνεννόηση με τους πιστωτές, στα πλαίσια της απειλής χρεοκοπίας.
δ) Με διάβρωση του χρέους, μέσω της πρόκλησης αυξημένου πληθωρισμού.
ε) Με οικονομική ανάπτυξη με ρυθμό μεγαλύτερο του ρυθμού που αυξάνεται το χρέος, ο οποίος ορίζεται από τα επιτόκια.
Οι τρόποι αυτοί μπορεί να λειτουργήσουν και συνδυαστικά.
Τι διδάσκει η οικονομική ιστορία
Σε 32 κρίσεις χρεοκοπίας που έχουν μελετηθεί ανά τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες, οι 16 αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς με λιτότητα και δημοσιονομική προσαρμογή. Ήτοι σφίξιμο στο «ζωνάρι».
Οι 8 ξεπεράστηκαν με υψηλότερο πληθωρισμό. Οι 7 με στάση πληρωμών και χρεοκοπία και μόνο μια με ανάπτυξη μεγαλύτερη από το ρυθμό αύξησης του χρέους.
Τα στοιχεία αυτά είναι από μελέτη της Mc Kinsey Global Institute με τίτλο: «Debt and Deleveraging» του Ιανουαρίου του 2010.
Το παράδοξο του καταιγισμού των απόψεων ειδικών και μη που δεχόμαστε είναι πως εμείς πρέπει να επιμείνουμε στον τρόπο με τον οποίο ξεπεράστηκε μόνο 1 από τις 32 κρίσεις χρέους που είναι γνωστές στην οικονομική ιστορία...
Για περισσότερα στοιχεία βλέπε: Η λιτότητα το πιο συνηθισμένο «φάρμακο»...
Η ελληνική περίπτωση
Εν μέσω ύφεσης καμιά αύξηση φόρων δεν δικαιολογείται γιατί μειώνει τις θέσεις εργασίας, που προκαλούν μείωση της ζήτησης και βαθύτερη ύφεση, υποστηρίζει η μια εκ των απόψεων.
Η άλλη άποψη υποστηρίζει πως εν μέσω ύφεσης δεν επιτρέπεται καμιά απόλυση (στο δημόσιο), γιατί προκαλεί μείωση της ζήτησης και βαθαίνει την ύφεση.
Υπάρχουν πολλές απόψεις επί του προκειμένου, όσες περίπου και τα συμφέροντα που θίγονται. Ανέκαθεν το είδος μας φημιζόταν για την προβολή του αλτρουισμού ως παγίδα μεγιστοποίησης του οφέλους, στα πλαίσια του μείγματος ισορροπίας ανταγωνισμού και συνεργασίας...
Και οι δυο παραπάνω εκδοχές είναι γενικά σωστές. Το ποια όμως από αυτές ταιριάζει περισσότερο σε κάθε περίσταση εξαρτάται από συγκεκριμένα δεδομένα κάθε φορά, αλλά και την περί του δικαίου αίσθηση αυτού που αποφασίζει.
Στην περίπτωσή μας εξαρτάται από δεδομένα όπως:
Αν την ευθύνη της χρεοκοπίας φέρει ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός τομέας.
Τη βαθμολογία κόστους απόδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ποιος πληρώνει πόσα και έναντι ποίων υπηρεσιών και ποιο είναι το αρχέτυπο που προβάλει στην κοινωνία. Είναι του εργαζόμενου που μοχθεί, επιχειρεί, καινοτομεί και αμείβεται ή του «πελάτη» που αργομισθεί;
Εξαρτάται επίσης και από το μείγμα ισορροπίας εισαγωγών εξαγωγών της ελληνικής οικονομίας. Αν έχεις μια παρασιτική οικονομία με εξαγωγές προς εισαγωγές 1 προς 3, το να επιδοτείς τη ζήτηση με θέσεις εργασίας στο δημόσιο είναι σαν να επιδοτείς τις εισαγωγές.
Την ίδια ώρα αν μειώνεις το έλλειμμα με αύξηση των φόρων είναι σαν να διώκεις ή να απαγορεύεις την δημιουργία θέσεων εργασίας σε παραγωγικές δραστηριότητες, οι οποίες στο βαθμό που υποκαθιστούν εισαγωγές ή είναι εξαγωγικές πρέπει να είναι διεθνώς ανταγωνιστικές...
Τα περισσότερα πράγματα στην κοινωνική «μηχανική» περικλείονται στο δίπολο κίνητρο και ανταμοιβή. Όποιος δίνει κίνητρο για παρασιτισμό και μπαταχτσισμό δεν δικαιούται να ποντάρει στην ανάπτυξη και την αξιοπιστία.
Για την Ελλάδα, με βάση τα δεδομένα της χρεοκοπίας που υπάρχουν, η λιτότητα είναι μονόδρομος, όπως και η αλλαγή μορφής απασχόλησης από τον μην παραγωγικό (με αιχμή το δημόσιο) σε παραγωγικούς τομείς εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.
Δεν μπορείς να ζεις πάνω από τις δυνατότητες που προσφέρει η οικονομία, είτε με καπιταλισμό, είτε με κομμουνισμό, είτε με κομφουκιανισμό...
Όποιος ισχυρίζεται άλλα, ψεύδεται...
2) Νέα Χαμηλά...
Οι δηλώσεις περί κρατικοποίησης των τραπεζών πίεσαν χθες τις τιμές των τελευταίων και κατά συνέπεια το σύνολο της αγοράς.
Όσοι με ρωτούσαν για την ομοιότητα της κρατικοποίησης με αυτή που έγινε στις ΗΠΑ, η απάντηση είναι πως εκεί το κράτος δεν ανέλαβε τον έλεγχο.
Έβαλε κεφάλαια έναντι μετοχών τα οποία πήρε πίσω αργότερα πουλώντας τις μετοχές.
Το κλίμα στην αγορά θα συνεχίσει να εμφανίζεται ασταθές μέχρι να υπάρξει βιώσιμη λύση στο κυβερνητικό αδιέξοδο.
3) Περί αναγκαστικής χρήσης καταθέσεων για ανάπτυξη...
Κύριε Στούπα. Πως ερμηνεύετε το ρεπορτάζ που ακολουθεί:
«Εγγυόμαστε τις καταθέσεις των πολιτών και θα τις χρησιμοποιήσουμε για την ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», δήλωσε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Στρατούλης απαντώτας σε ερώτηση εάν θα δεσμευθούν... οι καταθέσεις των πολιτών.
Ο κ. Στρατούλης, μιλώντας στον ΒΗΜΑ Fm, τόνισε ότι οι τράπεζες πρέπει να λειτουργήσουν με δημόσιο έλεγχο, προκειμένου να προχωρήσουν δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις και να δοθεί ρευστότητα στην αγορά.
Ειδικότερα, σε ερώτηση για το τι θα γίνει με τις τράπεζες εφόσον δεν προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίησή τους, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί υπέρ της καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, είπε ότι υπάρχουν 165 δισ. ευρώ στις τράπεζες με τη μορφή καταθέσεων.
Ανέφερε ότι έως «σήμερα τα χρήματα των πολιτών χρησιμοποιούνταν για τα κέρδη των μετόχων τους» και αναρωτήθηκε: «Δεν πρέπει να δοθεί ρευστότητα στην αγορά; Να δοθούν δάνεια στις επιχειρήσεις, στο λαό;».
Παράλληλα, επισήμανε ότι οι τράπεζες θα λειτουργήσουνε με τους ίδιους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας και υπογράμμισε ότι οι τράπεζες θα λειτουργούν υπό δημόσιο έλεγχο, με αναπτυξιακό κοινωνικό χαρακτήρα. Τέλος, επανέλαβε τις τέσσερις βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ:
- Δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις υπέρ της ανάπτυξης
- Αποκατάσταση μισθών και συντάξεων
- Κούρεμα ή διαγραφή δανείων
- Στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων»
Περιμένω απάντηση..
ΚΚ
Απάντηση: Κρατικοποίηση των τραπεζών σημαίνει διορισμός διοικήσεων από στελέχη του κομματικού μηχανισμού.
Χρηματοδότηση της ανάπτυξης με τις καταθέσεις, βάσει κρατικού σχεδιασμού με κομματικά στελέχη σαν αξιολογητές σημαίνει με απλά λόγια: "Σας φάγαμε τις συντάξεις, σας φορτώσαμε μέχρι τα δισέγγονα με χρέη τώρα θα βάλουμε χέρι και στις καταθέσεις".
Η χρηματοδότηση της ανάπτυξης μέσω και καταθέσεων γίνεται ούτως ή άλλως. Αυτός είναι ο ρόλος της τράπεζας: Να μαζεύει καταθέσεις και να τις δανείζει με τόκο.
Η διαφορά έγκειται στο ποιος κάνει τη δουλειά και με ποια κριτήρια. Μια ιδιωτική τράπεζα το κάνει για το κέρδος στα πλαίσια του ανταγωνισμού. Επενδύσεις με κοινωνικά αναπτυξιακά κριτήρια σημαίνει επενδύσεις όχι αναγκαστικά αποδοτικές. Μη αποδοτικές επενδύσεις σημαίνει αδυναμία επιστροφής των δανεικών. Στην περίπτωση αυτή κάποιος θα πρέπει να πληρώσει και αυτός είναι ο καταθέτης. Ένας διορισμένος γραφειοκράτης δεν χάνει ο ίδιος και ενίοτε από αυτά που θα χάσει η τράπεζα θα τα κερδίζει ο ίδιος. Αυτή είναι η εμπειρία μας από τις κρατικές τράπεζες τις προηγούμενες δεκαετίες.
Κρατικοποιημένες τράπεζες εντός ευρώ σημαίνει ουσιαστικά τράπεζες χωρίς ευρώ... Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι λογικές οδηγούν μαθηματικά εκτός του Ευρώ.
Κρατικοποιημένες τράπεζες με εθνικό νόμισμα σημαίνει πως μοιράζουν κατά το δοκούν το νόμισμα για επενδύσεις κεντρικά σχεδιασμένες με κριτήρια περισσότερο πολιτικά και λιγότερο οικονομικά. Όποιος έχει πάει στην Κούβα, ή τη «σοβιετία» τα έχει δει τα αποτελέσματα. Με παρόμοιο τρόπο λειτουργούσε και το μετεμφυλιακό κράτος όπου οι κρατικές τράπεζες ανάλογα με το ποιον «φίλο» του πολιτικού συστήματος χρηματοδοτούσαν, δημιουργούσαν επιχειρηματίες χωρίς ανταγωνισμό.
Θα χρησιμοποιήσουμε τις καταθέσεις για ανάπτυξη σε κάποιον που καταλαβαίνει στοιχειώδη οικονομικά λοιπόν σημαίνει: Όπως ο δικομματισμός σας έχει αδειάσει τα ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων και σας έχει φορτώσει με δημόσιο χρέος για τα ρουσφέτια, έτσι και ο τρικομματισμός θα σας αδειάσει τα βιβλιάρια των καταθέσεων για να πετύχει στην Ελλάδα αυτό που απέτυχε στην Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις για ανάπτυξη χρειάζονται κεφάλαια. Κεφάλαια σε μια χώρα εκτός αγορών δεν υπάρχουν. Οι καταθέσεις των 165 δισ. ευρώ έχουν υπόσταση όσο τις αναγνωρίζει η ΕΚΤ. Αλλιώς το διαθέσιμο ποσό είναι αυτό που βρίσκεται στα ταμεία υπό φυσική μορφή χαρτονομίσματος. Ήτοι πολύ λίγα... και οσονούπω, αν συνεχίσει η πολυφωνία, ελάχιστα.
Αποκατάσταση μισθών και συντάξεων χωρίς αποκατάσταση ανταγωνιστικότητας και αύξησης σε μια χώρα με άδεια ταμεία είναι «σαπουνόφουσκες».
Κούρεμα ή διαγραφή των χρεών σημαίνει επίσης πως οι καταθέσεις κάποιων άλλων πρέπει να "κουρευτούν".
Στήριξη μικρομεσαίων... Συνήθως τονίζουν την λέξη μικρομεσαίους γιατί είναι πολλοί στον αριθμό και άρα και στις ψήφους.
Εγγύηση καταθέσεων χωρίς εγγύηση της αξίας τους, είναι κενό γράμμα.
Σε γενικές γραμμές ο «σύντροφος» που έκανε αυτές τις δηλώσεις χθες δεν πρέπει να ήταν καλός μαθητής στην επαναστατική θεωρία και πρακτική του μαρξισμού-λενινισμού μικρός. Το να προαναγγέλλεις ουσιαστικά δήμευση καταθέσεων πριν μπορέσεις να κλείσεις τις τράπεζες, είναι σαν να προαναγγέλλεις πραξικόπημα (επανάσταση) δημοσιοποιώντας την ώρα και το τόπο που θα τελεστεί.
Αν συνεχίσουν έτσι, πριν παραδώσουν την διερευνητική δεν θα υπάρχουν ούτε οι μεντεσέδες στις πόρτες των τραπεζών...
Τόσο απόλυτη, που η επιμονή των βορείων χωρών της ευρωζώνης στην λιτότητα εκλαμβάνεται σαν προσπάθεια πολιτικής επιβολής, ιμπεριαλιστικής επιβουλής, προτεσταντικό κατάλοιπο οικονομικής «θρησκοληψίας», σεξουαλικής καταπίεσης που εξελίχθηκε σε νεύρωση κ.λ.π.
Κανείς δεν υποθέτει το ενδεχόμενο πως ενδέχεται απλά αυτό να πιστεύουν ή και να έχουν και δίκιο.
Η χρεοκοπία και τα «φάρμακά» της...
Από μια χρεοκοπία μόνο με επεκτατική και χαλαρή νομισματική εξέρχεται μια οικονομία; Το βασικό πρόβλημα μιας χρεοκοπίας συνίσταται στην ύπαρξη υψηλού χρέους. Το υψηλός χρέος μπορεί να μειωθεί με τους εξής τρόπους, όπου κατά περίπτωση καθένας από αυτούς τους τρόπους έχει τις θετικές αλλά και τις αρνητικές επιπτώσεις.
α) Με λιτότητα, που σημαίνει μείωση των δαπανών για την δημιουργία πλεονάσματος το οποίο θα μειώνει το χρέος.
β) Πλήρη μονομερή διαγραφή, μέσω κήρυξης χρεοκοπίας.
γ) Αναδιαπραγμάτευση με «κούρεμα» και επιμήκυνση σε συνεννόηση με τους πιστωτές, στα πλαίσια της απειλής χρεοκοπίας.
δ) Με διάβρωση του χρέους, μέσω της πρόκλησης αυξημένου πληθωρισμού.
ε) Με οικονομική ανάπτυξη με ρυθμό μεγαλύτερο του ρυθμού που αυξάνεται το χρέος, ο οποίος ορίζεται από τα επιτόκια.
Οι τρόποι αυτοί μπορεί να λειτουργήσουν και συνδυαστικά.
Τι διδάσκει η οικονομική ιστορία
Σε 32 κρίσεις χρεοκοπίας που έχουν μελετηθεί ανά τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες, οι 16 αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς με λιτότητα και δημοσιονομική προσαρμογή. Ήτοι σφίξιμο στο «ζωνάρι».
Οι 8 ξεπεράστηκαν με υψηλότερο πληθωρισμό. Οι 7 με στάση πληρωμών και χρεοκοπία και μόνο μια με ανάπτυξη μεγαλύτερη από το ρυθμό αύξησης του χρέους.
Τα στοιχεία αυτά είναι από μελέτη της Mc Kinsey Global Institute με τίτλο: «Debt and Deleveraging» του Ιανουαρίου του 2010.
Το παράδοξο του καταιγισμού των απόψεων ειδικών και μη που δεχόμαστε είναι πως εμείς πρέπει να επιμείνουμε στον τρόπο με τον οποίο ξεπεράστηκε μόνο 1 από τις 32 κρίσεις χρέους που είναι γνωστές στην οικονομική ιστορία...
Για περισσότερα στοιχεία βλέπε: Η λιτότητα το πιο συνηθισμένο «φάρμακο»...
Η ελληνική περίπτωση
Εν μέσω ύφεσης καμιά αύξηση φόρων δεν δικαιολογείται γιατί μειώνει τις θέσεις εργασίας, που προκαλούν μείωση της ζήτησης και βαθύτερη ύφεση, υποστηρίζει η μια εκ των απόψεων.
Η άλλη άποψη υποστηρίζει πως εν μέσω ύφεσης δεν επιτρέπεται καμιά απόλυση (στο δημόσιο), γιατί προκαλεί μείωση της ζήτησης και βαθαίνει την ύφεση.
Υπάρχουν πολλές απόψεις επί του προκειμένου, όσες περίπου και τα συμφέροντα που θίγονται. Ανέκαθεν το είδος μας φημιζόταν για την προβολή του αλτρουισμού ως παγίδα μεγιστοποίησης του οφέλους, στα πλαίσια του μείγματος ισορροπίας ανταγωνισμού και συνεργασίας...
Και οι δυο παραπάνω εκδοχές είναι γενικά σωστές. Το ποια όμως από αυτές ταιριάζει περισσότερο σε κάθε περίσταση εξαρτάται από συγκεκριμένα δεδομένα κάθε φορά, αλλά και την περί του δικαίου αίσθηση αυτού που αποφασίζει.
Στην περίπτωσή μας εξαρτάται από δεδομένα όπως:
Αν την ευθύνη της χρεοκοπίας φέρει ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός τομέας.
Τη βαθμολογία κόστους απόδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ποιος πληρώνει πόσα και έναντι ποίων υπηρεσιών και ποιο είναι το αρχέτυπο που προβάλει στην κοινωνία. Είναι του εργαζόμενου που μοχθεί, επιχειρεί, καινοτομεί και αμείβεται ή του «πελάτη» που αργομισθεί;
Εξαρτάται επίσης και από το μείγμα ισορροπίας εισαγωγών εξαγωγών της ελληνικής οικονομίας. Αν έχεις μια παρασιτική οικονομία με εξαγωγές προς εισαγωγές 1 προς 3, το να επιδοτείς τη ζήτηση με θέσεις εργασίας στο δημόσιο είναι σαν να επιδοτείς τις εισαγωγές.
Την ίδια ώρα αν μειώνεις το έλλειμμα με αύξηση των φόρων είναι σαν να διώκεις ή να απαγορεύεις την δημιουργία θέσεων εργασίας σε παραγωγικές δραστηριότητες, οι οποίες στο βαθμό που υποκαθιστούν εισαγωγές ή είναι εξαγωγικές πρέπει να είναι διεθνώς ανταγωνιστικές...
Τα περισσότερα πράγματα στην κοινωνική «μηχανική» περικλείονται στο δίπολο κίνητρο και ανταμοιβή. Όποιος δίνει κίνητρο για παρασιτισμό και μπαταχτσισμό δεν δικαιούται να ποντάρει στην ανάπτυξη και την αξιοπιστία.
Για την Ελλάδα, με βάση τα δεδομένα της χρεοκοπίας που υπάρχουν, η λιτότητα είναι μονόδρομος, όπως και η αλλαγή μορφής απασχόλησης από τον μην παραγωγικό (με αιχμή το δημόσιο) σε παραγωγικούς τομείς εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.
Δεν μπορείς να ζεις πάνω από τις δυνατότητες που προσφέρει η οικονομία, είτε με καπιταλισμό, είτε με κομμουνισμό, είτε με κομφουκιανισμό...
Όποιος ισχυρίζεται άλλα, ψεύδεται...
2) Νέα Χαμηλά...
Οι δηλώσεις περί κρατικοποίησης των τραπεζών πίεσαν χθες τις τιμές των τελευταίων και κατά συνέπεια το σύνολο της αγοράς.
Όσοι με ρωτούσαν για την ομοιότητα της κρατικοποίησης με αυτή που έγινε στις ΗΠΑ, η απάντηση είναι πως εκεί το κράτος δεν ανέλαβε τον έλεγχο.
Έβαλε κεφάλαια έναντι μετοχών τα οποία πήρε πίσω αργότερα πουλώντας τις μετοχές.
Το κλίμα στην αγορά θα συνεχίσει να εμφανίζεται ασταθές μέχρι να υπάρξει βιώσιμη λύση στο κυβερνητικό αδιέξοδο.
3) Περί αναγκαστικής χρήσης καταθέσεων για ανάπτυξη...
Κύριε Στούπα. Πως ερμηνεύετε το ρεπορτάζ που ακολουθεί:
«Εγγυόμαστε τις καταθέσεις των πολιτών και θα τις χρησιμοποιήσουμε για την ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», δήλωσε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Στρατούλης απαντώτας σε ερώτηση εάν θα δεσμευθούν... οι καταθέσεις των πολιτών.
Ο κ. Στρατούλης, μιλώντας στον ΒΗΜΑ Fm, τόνισε ότι οι τράπεζες πρέπει να λειτουργήσουν με δημόσιο έλεγχο, προκειμένου να προχωρήσουν δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις και να δοθεί ρευστότητα στην αγορά.
Ειδικότερα, σε ερώτηση για το τι θα γίνει με τις τράπεζες εφόσον δεν προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίησή τους, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί υπέρ της καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, είπε ότι υπάρχουν 165 δισ. ευρώ στις τράπεζες με τη μορφή καταθέσεων.
Ανέφερε ότι έως «σήμερα τα χρήματα των πολιτών χρησιμοποιούνταν για τα κέρδη των μετόχων τους» και αναρωτήθηκε: «Δεν πρέπει να δοθεί ρευστότητα στην αγορά; Να δοθούν δάνεια στις επιχειρήσεις, στο λαό;».
Παράλληλα, επισήμανε ότι οι τράπεζες θα λειτουργήσουνε με τους ίδιους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας και υπογράμμισε ότι οι τράπεζες θα λειτουργούν υπό δημόσιο έλεγχο, με αναπτυξιακό κοινωνικό χαρακτήρα. Τέλος, επανέλαβε τις τέσσερις βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ:
- Δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις υπέρ της ανάπτυξης
- Αποκατάσταση μισθών και συντάξεων
- Κούρεμα ή διαγραφή δανείων
- Στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων»
Περιμένω απάντηση..
ΚΚ
Απάντηση: Κρατικοποίηση των τραπεζών σημαίνει διορισμός διοικήσεων από στελέχη του κομματικού μηχανισμού.
Χρηματοδότηση της ανάπτυξης με τις καταθέσεις, βάσει κρατικού σχεδιασμού με κομματικά στελέχη σαν αξιολογητές σημαίνει με απλά λόγια: "Σας φάγαμε τις συντάξεις, σας φορτώσαμε μέχρι τα δισέγγονα με χρέη τώρα θα βάλουμε χέρι και στις καταθέσεις".
Η χρηματοδότηση της ανάπτυξης μέσω και καταθέσεων γίνεται ούτως ή άλλως. Αυτός είναι ο ρόλος της τράπεζας: Να μαζεύει καταθέσεις και να τις δανείζει με τόκο.
Η διαφορά έγκειται στο ποιος κάνει τη δουλειά και με ποια κριτήρια. Μια ιδιωτική τράπεζα το κάνει για το κέρδος στα πλαίσια του ανταγωνισμού. Επενδύσεις με κοινωνικά αναπτυξιακά κριτήρια σημαίνει επενδύσεις όχι αναγκαστικά αποδοτικές. Μη αποδοτικές επενδύσεις σημαίνει αδυναμία επιστροφής των δανεικών. Στην περίπτωση αυτή κάποιος θα πρέπει να πληρώσει και αυτός είναι ο καταθέτης. Ένας διορισμένος γραφειοκράτης δεν χάνει ο ίδιος και ενίοτε από αυτά που θα χάσει η τράπεζα θα τα κερδίζει ο ίδιος. Αυτή είναι η εμπειρία μας από τις κρατικές τράπεζες τις προηγούμενες δεκαετίες.
Κρατικοποιημένες τράπεζες εντός ευρώ σημαίνει ουσιαστικά τράπεζες χωρίς ευρώ... Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι λογικές οδηγούν μαθηματικά εκτός του Ευρώ.
Κρατικοποιημένες τράπεζες με εθνικό νόμισμα σημαίνει πως μοιράζουν κατά το δοκούν το νόμισμα για επενδύσεις κεντρικά σχεδιασμένες με κριτήρια περισσότερο πολιτικά και λιγότερο οικονομικά. Όποιος έχει πάει στην Κούβα, ή τη «σοβιετία» τα έχει δει τα αποτελέσματα. Με παρόμοιο τρόπο λειτουργούσε και το μετεμφυλιακό κράτος όπου οι κρατικές τράπεζες ανάλογα με το ποιον «φίλο» του πολιτικού συστήματος χρηματοδοτούσαν, δημιουργούσαν επιχειρηματίες χωρίς ανταγωνισμό.
Θα χρησιμοποιήσουμε τις καταθέσεις για ανάπτυξη σε κάποιον που καταλαβαίνει στοιχειώδη οικονομικά λοιπόν σημαίνει: Όπως ο δικομματισμός σας έχει αδειάσει τα ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων και σας έχει φορτώσει με δημόσιο χρέος για τα ρουσφέτια, έτσι και ο τρικομματισμός θα σας αδειάσει τα βιβλιάρια των καταθέσεων για να πετύχει στην Ελλάδα αυτό που απέτυχε στην Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις για ανάπτυξη χρειάζονται κεφάλαια. Κεφάλαια σε μια χώρα εκτός αγορών δεν υπάρχουν. Οι καταθέσεις των 165 δισ. ευρώ έχουν υπόσταση όσο τις αναγνωρίζει η ΕΚΤ. Αλλιώς το διαθέσιμο ποσό είναι αυτό που βρίσκεται στα ταμεία υπό φυσική μορφή χαρτονομίσματος. Ήτοι πολύ λίγα... και οσονούπω, αν συνεχίσει η πολυφωνία, ελάχιστα.
Αποκατάσταση μισθών και συντάξεων χωρίς αποκατάσταση ανταγωνιστικότητας και αύξησης σε μια χώρα με άδεια ταμεία είναι «σαπουνόφουσκες».
Κούρεμα ή διαγραφή των χρεών σημαίνει επίσης πως οι καταθέσεις κάποιων άλλων πρέπει να "κουρευτούν".
Στήριξη μικρομεσαίων... Συνήθως τονίζουν την λέξη μικρομεσαίους γιατί είναι πολλοί στον αριθμό και άρα και στις ψήφους.
Εγγύηση καταθέσεων χωρίς εγγύηση της αξίας τους, είναι κενό γράμμα.
Σε γενικές γραμμές ο «σύντροφος» που έκανε αυτές τις δηλώσεις χθες δεν πρέπει να ήταν καλός μαθητής στην επαναστατική θεωρία και πρακτική του μαρξισμού-λενινισμού μικρός. Το να προαναγγέλλεις ουσιαστικά δήμευση καταθέσεων πριν μπορέσεις να κλείσεις τις τράπεζες, είναι σαν να προαναγγέλλεις πραξικόπημα (επανάσταση) δημοσιοποιώντας την ώρα και το τόπο που θα τελεστεί.
Αν συνεχίσουν έτσι, πριν παραδώσουν την διερευνητική δεν θα υπάρχουν ούτε οι μεντεσέδες στις πόρτες των τραπεζών...
via capital.gr
