Τα φαντάσματα του 1930 έχουν επιστρέψει για να μας στοιχειώσουν.
Παρακάτω δημοσιεύω την άποψη του Stephen King, οικονομολόγου της HSBC, αρθρογράφου της Independent και συγγραφέα του βιβλίου LosingControl.
Ο Stephen King έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με το ζήτημα της κρίσης στην Ευρωζώνη, έχοντας προβλέψει την αποτυχία των σημερινών προγραμμάτων στήριξης και έχοντας αναλύσει τις απόψεις του για τα αίτια και τις λύσεις που θα πρέπει να δοθούν στα σημερινά προβλήματα (μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αρθρογραφία του σε Financial Times και Independent ή να διαβάσει ένα ενδιαφέρον παλαιότερο άρθρο του που αφορά τις προβλέψεις του για την Ευρωζώνη εδώ).
Σε χθεσινό του άρθρο στους FTαναφέρεται στην αντιστοιχία των φαινομένων εξτρεμισμού στην Ευρώπη σήμερα με την άνοδο του φασισμού και μορφών βίας τη δεκαετία του 1930. Στη γενικότερη περιγραφή του, εστιάζει τόσο στην άνοδο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα όσο και την άνοδο της Λεπέν στη Γαλλία ως χαρακτηριστικά παραδείγματα του που οδηγεί η απογοήτευση των ψηφοφόρων σε αυτές της χώρες. Τα παραδοσιακά κόμματα αδυνατούν να προσφέρουν λύσεις που να ικανοποιούν τον πολίτη και ακόμα χειρότερα αδυνατούν να δώσουν ένα συγκεκριμένο όραμα για το αύριο. Σε αυτό το περιβάλλον, το έδαφος για ακραία πολιτικά σχήματα είναι γόνιμο, ακριβώς όπως ήταν και στις περιόδους της Μεγάλης Ύφεσης.
«Με επίπεδα εθνικού εισοδήματος κατά πολύ χαμηλότερα από αυτά που υπολογίζονταν πέντε χρόνια πριν, η διάθεση αλλά και η δυνατότητα των οφειλετών να αποπληρώσουν τους ξένους πιστωτές τους έχει μειωθεί σημαντικά. Το νέο σλόγκαν για τους οφειλέτες κινδυνεύει να γίνει «δεν μπορώ να πληρώσω, δεν θα πληρώσω».
«Μέχρι σήμερα, η απάντηση των πιστωτών είναι να απαιτούν περισσότερη λιτότητα μέσω υψηλότερων φόρων και περικοπών στις δαπάνες, παρέχοντας χαμηλότοκα δάνεια μέσω του ΔΝΤ, της ΕΚΤ ή του EFSF. Σε αντάλλαγμα υπόσχονται πως αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν τελικά σε ανάπτυξη κάποια αδιευκρίνιστη στιγμή στο μέλλον.
Οι δανειστές επιμένουν ότι οι οφειλέτες φταίνε για την έλλειψη ανάπτυξης καθώς τα προηγούμενα χρόνια επέτρεψαν τη γρήγορη άνοδο στους μισθούς τους, υπονομεύοντας έτσι την ανταγωνιστικότητά τους.
Για τους δανειστές αυτή είναι μία καλή εξήγηση γιατί τους βγάζει έξω από το χορό. Παρόλα αυτά αυτή η εξήγηση είναι γεμάτη κενά.
Αν η ανταγωνιστικότητα της νότιας Ευρώπης ήταν τόσο κακή, γιατί οι δανειστές από το βορρά δάνειζαν καταρχήν στα προβληματικά κράτη με τόση ανευθυνότητα; Αν το πρόβλημα εντοπίζεται στην ανταγωνιστικότητα, γιατί πειθαρχημένα κράτη βυθίζονται στην ύφεση; Η οικονομία της Ολλανδίας συρρικνώνεται και πάλι, όπως άλλωστε και η Βρετανική, παρόλα τα μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης και την πτώση της στερλίνας τον πρώτο καιρό της κρίσης.
Οι πιστωτές απαλλάσσουν συνήθως τους εαυτούς τους από την ευθύνη μέχρι που όμως να είναι αργά. Και απαιτούν προσαρμογή από τους οφειλέτες ακόμα κι αν αυτοί δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να πληρώσουν. Παρόλα αυτά, όπως καταδεικνύει η μεσοπολεμική περίοδος,τα προβλήματα των οφειλετών αναπόφευκτα γίνονται και προβλήματα των πιστωτών.
Ο François Holland εκλέχθηκε στην προεδρία της Γαλλίας χρησιμοποιώντας μία προεκλογική πλατφόρμα που βασίζονταν στην ανάπτυξη. Για να είναι όμως κάτι τέτοιο ρεαλιστικό θα πρέπει να υπάρξει προσαρμογή τόσο από τους δανειστές όσο και από τους οφειλέτες. Για να επιτευχθεί αυτό και να επιζήσει το Ευρώ χρειάζεται περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να στηριχθεί με κάποιου είδους ομοσπονδιακή δημοσιονομική πολιτική που θα περιλαμβάνει την έκδοση κοινών ομολόγων.
Οι χαμηλότεροι μισθοί στην περιφέρεια θα πρέπει να αντισταθμιστούν από υψηλούς μισθούς στον πυρήνα της Ευρωζώνης, προτρέποντας έτσι το κεφάλαιο από τη Γερμανία να κατευθυνθεί νότια αλλά και Ισπανούς ή Έλληνες εργάτες να μεταφερθούν βόρεια.
Οι πιστωτές θα πρέπει να πάψουν να αντιλαμβάνονται έναν κόσμο αγίων και αμαρτωλών. Πιστωτές και οφειλέτες είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Θα πρέπει να το καταλάβει αυτό το Βερολίνο.
Τίποτα από αυτά δεν θα είναι εύκολο. Ίσως η άνοδος του εξτρεμισμού να ωθήσει τους πολιτικούς σε δράση. Η ειρωνεία πάντως είναι προφανής. Μία επιτυχής λύση του Ευρωπαϊκού προβλήματος απαιτεί περισσότερη Ευρώπη αλλά ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι αρχίζουν να ζητούν λιγότερη Ευρώπη. Τα φαντάσματα έχουν επιστρέψει».
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στο link εδώ.
via lifo.gr
