Του Κων/νου Καλαμβοκίδη
Μετά το «εγέρθητω» το σημερινό περιστατικό είναι ίσως η δεύτερη τόσο αντιπροσωπευτική εικόνα του τι σημαίνει Χρυσή Αυγή.
Ήταν κάτι που «χρειαζόταν» να γίνει, και τελικά έγινε με τρόπο, ιδιαιτέρως εμφατικό. Το αυγόεκκολάφτηκε και πια το φίδι εμφανίζεται παντού, παρουσιάζοντας το πραγματικό του πρόσωπο. Η τηλεοπτικά... ζωντανή επίθεση του βουλευτή της Χ.Α. προς τις κες Δούρου και Κανέλη έδειξε μία από τις πολλές επικίνδυνες πτυχές αυτού του φιδιού. Εδειξε πώς ο Κασιδιάρης και οι όμοιοι του αντιλαμβάνονται τη χρήση βίας. Για αυτούς, η βία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη μέσο φίμωσης οποιουδήποτε τολμήσει να αντιπαραβάλει κάτι στη δική τους αλήθεια. «Όταν του φασίστα του τελειώσουν τα επιχειρήματα, τότε θα σε σκοτώσει», είχε πει κάποιος. Και το σημερινό γεγονός φαίνεται πως υποστηρίζει αυτή την άποψη.
Παρακολουθώντας την επίθεση Κασιδιάρη προς τις δύο συνομιλήτριές του, μετά το πρώτο αποτροπιασμό που όλοι λογικά νιώσαμε όχι μόνο για την πράξη αλλά και για τον ίδιο το θύτη, αυτό που σε δεύτερη φάση πρέπει να αισθανθούμε, είναι ικανοποίηση. Ικανοποίηση όχι για το ίδιο το γεγονός, αλλά για το τι αυτό μπορεί να προσφέρει ως προς την απομυθοποίηση της Χρυσής Αυγής στα μυαλά πολλών. Μετά το «εγέρθητω» το σημερινό περιστατικό είναι ίσως η δεύτερη τόσο αντιπροσωπευτική εικόνα του τί σημαίνει Χρυσή Αυγή.
Μέχρι και την πριν τις 6 Μάη περίοδο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα μέσα ενημέρωσης, με πρόταγμα τη διαφύλαξη της δημοκρατίας, ακολουθούσαν μια πολιτική αποκλεισμού της Χρυσής Αυγής. Αυτή η εννοιολόγηση της δημοκρατίας ήταν σαφώς λανθασμένη καθώς επέτρεψε στην οργάνωση αυτή να δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από αυτό που αληθινά πρεσβεύει. Όπως σωστά έχει ειπωθεί από πολλούς, η Χρυσή Αυγή, πατώντας στο μποϊκοτάζ που της γινόταν από τα μίντια, έγινε μία οργάνωση εξωσυστημική και άφθαρτη ενώ ένα μυστήριο δημιουργήθηκε γύρω της. Αυτό λειτούργησε θετικά για την ίδια, καθώς προσέλκυσε τις ψήφους πολλών πολιτών οι οποίοι έβλεπαν όχι μόνο την αποστασιοποίηση της Χ.Α. από τον φθαρμένο πολιτικό διάλογο, αλλά κα την καθημερινή «ακτιβίστικη» παρουσία των «παιδιών» του Μιχαλολιάκου, ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, όπου με το εγκληματικό τους έργο, αναλάμβαναν το ρόλο της απούσας πολιτείας ως προς την παροχή ασφάλειας στις ασθενέστερες κοινωνικά ομάδες Ελλήνων. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ρητορική της νομιμοποιήθηκε από αυτό το κοινό το οποίο όμως δεν γνώριζε ούτε τη μισή αλήθεια για το ποιά οργάνωση υποστηρίζει.
Ως προς την μετεκλογική πολιτική των μέσων ενημέρωσης αναφορικά με το φαινόμενο χρυσή αυγή, η προσέγγιση άλλαξε. Τα κανάλια και οι εφημερίδες, υποχρεωμένα φυσικά και από τους σχετικούς νόμους, άρχισαν να δίνουν πια χώρο και χρόνο προβολής στους νεοεκλεγέντες βουλευτές, καλώντας τους στα πάνελ των εκπομπών τους και κάνοντας διάφορα αφιερώματα στην ιστορία και το παρελθόν της οργάνωσης. Αποφασίστηκε ότι η απομυθοποίηση της θα έρθει μόνο αν υπάρξει αρκετή επαφή του κόσμου με την πραγματική ταυτότητα και την ουσία της Χρυσής Αυγής. Το σκεπτικό αυτό είναι σωστό, η προσέγγιση όμως ήταν λάθος. Η αλήθεια είναι πως ο ολοκληρωτισμός και οι ακραίες αντιλήψεις μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο με την πλήρη έκθεση τους σε δημοκρατικές διαδικασίες. Μόνο έτσι φαίνονται οι αδυναμίες αλλά και οι αχαρακτήριστες πρακτικές όπου οι θιασώτες αυτών των ιδεολογιών χρησιμοποιούν. Η συγκάλυψηκαι η λογοκρισία μόνο δύναμη μπορούν να τους προσφέρουν, καθώς αποτελούν πρακτικές του δικού τους παιχνιδιού.
Αυτή η αντίληψη φάνηκε να επικρατεί της πρότερης πολιτικής αδιαφορίας και απομόνωσης αλλά δυστυχώς έγινε με λάθος τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο μήνα γράφτηκαν πολλά για την Χρυσή Αυγή, περισσότερα απ' όσα είχαν γραφτεί από τη μέρα της συστασής της. Οι αναφορές στο ότι πρόκειται για φασιστές, ρατσιστές και λάτρεις του Χίτλερ (που είναι) ήταν πολλές, αλλά μικρό πλήγμα προκάλεσαν στη δημοτικότητα της. Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών των μελών της να κάνουν ναζιστικούς χαιρετισμούς ή η προβολή παλιών εξωφύλλων του περιοδικού τους με το πορτρέτο του Χίτλερ, πιστεύω ότι δεν επηρέασε και πολύ τους ψηφοφόρους της, οι οποίοι, λίγο πολύ, μπορεί και να τα γνώριζαν όλα αυτά. Το λάθος, κατά την άποψη μου, έγκειται στο ότι γινόταν συνεχώς αναφορά και επίκληση σε χαρακτηρισμούς και όρους που για το σημερινό κοινό (και ίδιως για τους νέους) δεν σημαίνουν και πολλά, καθώς δεν έχει αντίστοιχες βιωματικές εμπειρίες από τέτοιες καταστάσεις. Αυτό που δεν προβλήθηκε ήταν η ουσία αυτών των όρων. Το τί είναι φασισμός, το τί σημαίνει ναζισμός δυστυχώς απέτυχαν να το δείξουν. Το ότι αυτές οι ιδεολογίες όχι μόνο αρνούνται, αλλά κυνηγούν τη διαφορετικότητα σε όλες της τις εκφάνσεις, το ότι κάποιος δεν έχει δικαίωμα αυτόνομης ύπαρξης, παρά μόνο κάτω από τη σημαία της σβάστιγκας ή του μαιάνδρου με ο,τι αυτό συνεπάγεται, το ότι η μισαλλοδοξία είναι κεντρικός άξονας των πολιτικών τους και η άσκηση βίας δεν είναι απλώς θεμιτή αλλά και επιδιωκόμενη αν πρόκειται να κυνηγηθούν όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους, όλα αυτά οι απλές επικλήσεις στον Χίτλερ και στους χαιρετισμούς με το χέρι ψηλά δεν μπόρεσαν να τα προβάλουν.
Παρατηρώντας αυτή τη κατάσταση, φέρνω στο μυαλό μου τη ταινία το κύμα (Die Welle, 2008) και πώς οι μαθητές ενός γερμανικού σχολείου, σε ένα μάθημα με θέμα τα απολυταρχικά καθεστώτα, παίζουν αρχικά, με λέξεις και έννοιες όπως αυτές του φασισμού του ναζισμού ή της απολυταρχίας, και αποκλείουν τη πιθανότητα να ξαναπροκύψουν παρόμοια καθεστώτα υποστηρίζοντας ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει, και τέτοιοι κίνδυνοι δεν ελλοχεύουν πια. Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας όμως έρχεται βιωματικά και αφού οι μαθητές έχοντας οι ίδιοι συγκροτήσει μία τέτοια ομάδα, γίνονται ενεργοί μάρτυρες της βίαιης εξέλιξης του δημιουργήματος τους.
Μια παρόμοια εξέλιξη νομίζω ότι έχουμε και στη περίπτωση μας. Το αυγό, όπως είπα έχει ήδηεκκολαφτεί και το φίδι κυκλοφορεί απροκάλυπτα ανάμεσα μας. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του είναι η συνεχής έκθεση του. Μόνο όταν του δώσουμε χώρο να φανερωθεί, θα καταλάβουν μερικοί πόσο δηλητηριώδες είναι και τότε θα το κυνηγήσουν. Η πολλή δημοκρατία λένε κάποιοι, κάνει κακό. Διαφωνώ! Η πολλή και αληθινή δημοκρατία στο τέλος ξερνάει οτιδήποτε νοσηρό. Και θα ξεράσει και αυτό σύντομα!
Η αντίδραση της Χ.Α. για το σημερινό περιστατικό όπου, διαμαρτυρόμενη για την αντιμετώπιση που είχε ο βουλευτής της στην εκπομπή, αποφάσισε να κάνει μποϊκοτάζ στα μίντια, δείχνει πόσο πολύ φοβάται ότι το φως θα δείξει την πραγματική τους εικόνα! Αυτό που μένει λοιπόν είναι να πέσουν κι άλλοι προβολείς πάνω τους. Τόσοι που τελικά θα τους αποδυναμώσουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αναγκαστούν να γυρίσουν και να σαπίσουν σε μία σκοτεινή γωνιά όπου πραγματικά ανήκουν.
