Σε μια απόπειρα του να δικαιολογήσει τα επεισόδια που σημειώθηκαν το απόγευμα της Κυριακής στην διάρκεια του ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, ο προπονητής των ερυθρολεύκων Ερνέστο Βαλβέρδε τα απέδωσε στην δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Ακολουθώντας την φωνή της κοινής λογικής αλλά και εκείνη της καρδιάς του, ο Βάσκος κατέληξε στο προφανές συμπέρασμα: πως ένα μέρος των Ελλήνων ξεσπάει στα γήπεδα.
Θα ήταν δώρο Θεού, αλλά κυρίως ελπίδα για την Ελλάδα αν ίσχυε έστω και στο ελάχιστο η άποψη του κ. Βαλβέρδε, καθώς τότε θα είχαμε την πολυτέλεια να ελπίζουμε πως όταν και αν παρέλθει η κρίση, θα επανέλθει η γαλήνη και ο πολιτισμός στην ελληνική κοινωνία. Σταματώντας να αναζητούμε σκόρπιες δικαιολογίες, αριστερά και δεξιά, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η καφρίλα και ο χουλιγκανισμός προϋπήρχαν στην χώρα μας πολλά χρόνια πριν την έλευση της κρίσης. Αν ρίξουμε έστω και μια κλεφτή ματιά στην δομή της ελληνικής κοινωνίας, τότε χωρίς κόπο θα ερμηνεύσουμε και τους χούλιγκανς, οι οποίοι, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, αποτελούν θεμελιωμένο κομμάτι της. Ξεκινώντας από ψηλά δια γυμνού οπαδού διακρίνουμε την θλιβερή εικόνα των πολιτικών μας.
Κατεβαίνοντας μισό σκαλί πιο κάτω, βλέπουμε τους μεγαλοδημοσιογράφους και διαμορφωτές των ζωών να μας μαλώνουν κουνώντας μας το δάκτυλο τους. Οι καθηγητές και η πανεπιστημιακή κοινότητα, στους οποίους ως κοινωνία έπρεπε να ποντάρουμε απάνω τους σχεδόν τα πάντα, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προετοιμάζουν Φρανγκεστάϊν έτοιμους να στελεχώσουν το ελληνικό κράτος. Εκκλησία και δικαστική εξουσία μια από τα ίδια. Κάνοντας ζάπινγκ παρατηρούμε παρουσιαστές και μέτριους ηθοποιούς να ουρλιάζουν και να μουγκρίζουν, προσπαθώντας να καλύψουν τα γυμνά σενάρια και τις δικές τους αδυναμίες.
Συνεχίζοντας ερχόμαστε σε μια άλλη θλιβερή κατηγορία. Εκείνη των καλλιτεχνών, που από την μία παριστάνουν τους σύγχρονους Τσε Γκεβάρα και από την άλλη, την ίδια ακριβώς στιγμή ως άλλοι κοχλιοί με το σάλιο τους, λούζουν την εκάστοτε εξουσία. Προφανώς στις παραπάνω κατηγορίες υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις, ωστόσο ουδέποτε μπόρεσα να αντιληφθώ γιατί όταν ένας άνθρωπος σε αυτή την χώρα πράττει το αυτονόητο, αυτό πρέπει να αποτελεί είδηση. Έχοντας ως χώρα τέτοια κρατική δομή, προσωπικά δεν θα με εξέπληττε αν είχαμε ακόμα χειρότερο επίπεδο χούλιγκανς. Θα επιθυμούσα πολύ να κλείσω αισιόδοξα το κομμάτι μου και συμμεριζόμενος την θέση του κ. Ε. Βαλβέρδε να καταλήξω στο συμπέρασμα, πως μόλις περάσει η κρίση, θα σβήσει και η βία. Ο Βάσκος τεχνικός είχε την τύχη να γεννηθεί και να ζήσει σε μια άλλη μεσογειακή χώρα. Την Ισπανία, την οποία ευτύχισε και είδε να προοδεύει, να σέβεται τους κατοίκους της, να αποκτά ανθρώπινες πόλεις, να απολαμβάνει μια αξιοζήλευτη πολιτιστική ζωή σε όλες τις τέχνες και παρά τα οικονομικά της προβλήματα, να προχωράει μπροστά.
Αν και αισιόδοξος από την φύση μου, ζώντας σε μια χώρα που για να κατορθώσει να υπογράψει μια σύμβαση για την σηματοδότηση των νέων σταθμών του Μετρό, η οποία θα διευκολύνει τις ζωές χιλιάδων πολιτών, έχουν περάσει τρία χρόνια χωρίς κανένα αποτέλεσμα, είμαι σχεδόν βέβαιος πως σε είκοσι χρόνια από σήμερα, ύστερα από το ντέρμπι των αιωνίων του 2032, στο οποίο θα αγωνίζονται τα «παιδιά του Φετφαντζίδη και του Νίνη» κάποιοι αναλυτές με σοβαροφανές ύψος θα καταδικάζουν από την τηλεοράσεως τα επεισόδια και θα αναρωτιούνται δημοσίως «για το τι φταίει»;
Κατεβαίνοντας μισό σκαλί πιο κάτω, βλέπουμε τους μεγαλοδημοσιογράφους και διαμορφωτές των ζωών να μας μαλώνουν κουνώντας μας το δάκτυλο τους. Οι καθηγητές και η πανεπιστημιακή κοινότητα, στους οποίους ως κοινωνία έπρεπε να ποντάρουμε απάνω τους σχεδόν τα πάντα, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προετοιμάζουν Φρανγκεστάϊν έτοιμους να στελεχώσουν το ελληνικό κράτος. Εκκλησία και δικαστική εξουσία μια από τα ίδια. Κάνοντας ζάπινγκ παρατηρούμε παρουσιαστές και μέτριους ηθοποιούς να ουρλιάζουν και να μουγκρίζουν, προσπαθώντας να καλύψουν τα γυμνά σενάρια και τις δικές τους αδυναμίες.
Συνεχίζοντας ερχόμαστε σε μια άλλη θλιβερή κατηγορία. Εκείνη των καλλιτεχνών, που από την μία παριστάνουν τους σύγχρονους Τσε Γκεβάρα και από την άλλη, την ίδια ακριβώς στιγμή ως άλλοι κοχλιοί με το σάλιο τους, λούζουν την εκάστοτε εξουσία. Προφανώς στις παραπάνω κατηγορίες υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις, ωστόσο ουδέποτε μπόρεσα να αντιληφθώ γιατί όταν ένας άνθρωπος σε αυτή την χώρα πράττει το αυτονόητο, αυτό πρέπει να αποτελεί είδηση. Έχοντας ως χώρα τέτοια κρατική δομή, προσωπικά δεν θα με εξέπληττε αν είχαμε ακόμα χειρότερο επίπεδο χούλιγκανς. Θα επιθυμούσα πολύ να κλείσω αισιόδοξα το κομμάτι μου και συμμεριζόμενος την θέση του κ. Ε. Βαλβέρδε να καταλήξω στο συμπέρασμα, πως μόλις περάσει η κρίση, θα σβήσει και η βία. Ο Βάσκος τεχνικός είχε την τύχη να γεννηθεί και να ζήσει σε μια άλλη μεσογειακή χώρα. Την Ισπανία, την οποία ευτύχισε και είδε να προοδεύει, να σέβεται τους κατοίκους της, να αποκτά ανθρώπινες πόλεις, να απολαμβάνει μια αξιοζήλευτη πολιτιστική ζωή σε όλες τις τέχνες και παρά τα οικονομικά της προβλήματα, να προχωράει μπροστά.
Αν και αισιόδοξος από την φύση μου, ζώντας σε μια χώρα που για να κατορθώσει να υπογράψει μια σύμβαση για την σηματοδότηση των νέων σταθμών του Μετρό, η οποία θα διευκολύνει τις ζωές χιλιάδων πολιτών, έχουν περάσει τρία χρόνια χωρίς κανένα αποτέλεσμα, είμαι σχεδόν βέβαιος πως σε είκοσι χρόνια από σήμερα, ύστερα από το ντέρμπι των αιωνίων του 2032, στο οποίο θα αγωνίζονται τα «παιδιά του Φετφαντζίδη και του Νίνη» κάποιοι αναλυτές με σοβαροφανές ύψος θα καταδικάζουν από την τηλεοράσεως τα επεισόδια και θα αναρωτιούνται δημοσίως «για το τι φταίει»;
via protagon.gr
