Eβλεπα την κυρία Μαριέτα Γιαννάκου στις ειδήσεις της ΕΡΤ να με φοβερίζει ότι , άμα δεν κάτσουν (και δεν τους κάτσουμε) τα νέα μνημόνια , έχει ενημερώσει κανείς τους Ελληνες, φερ ειπείν, ότι μπορεί «να έχουμε ρεύμα μόνο δύο ώρες την ημέρα»; Και το υπόλοιπο θα το πουλάμε στο εξωτερικό, όπως έκαναν παλιά στην Αλβανία; Ε; Μας το έχει πει κανείς αυτό; Ρώτησε η κυρία Γιαννάκου.
Μα δεν κάνουν κι άλλη δουλειά! Το ίδιο ζοφερό μέλλον μας περιγράφουν - με άλλες εικόνες, για ποικιλία στη φρίκη, ο καθένας. Κι η καθεμία.
Εχω πάθει πλάκα με το κληρονομικό χάρισμα των πολιτικών μας, των επιθεωρητών μας, (και πολλών , ομολογώ, εκ των αναλυτών μας). Εγώ είμαι λίγο “αμέα” στη μελλοντολογία. Μάλλον έκανα κοπάνα από τη γιόγκα όταν άνοιγε η Κουνταλίνι της Μαριέτας ή το Τρίτο Μάτι του Ανδρέα Λοβέρδου. Στο “παρόν”, όμως και στο “πρόσφατο παρελθόν”, όσο νάναι, κάτι κουτσοπήρε το αυτί μου στην παράδοση.
Για παράδειγμα, εδώ και μερικά χρόνια κάθε τρεις μήνες «σκάει» μια εθνική συναλλαγματική που δεν έχουμε να πληρώσουμε. Κάθε τρεις μήνες φτάνουμε στο χείλος της καταστροφής. Τα μέντιουμ τη βλέπουν κι όλας, σε όραμα έγχρωμον τεχνοκολόρ. Πείνες. Φρίκες. Λαδέμποροι. Γιουρούσια. Αλλά στο τέλος - αν επιδείξουμε ωριμότητα και καθήσουμε να μας δαγκώσουν λίγο, τη γλιτώνουμε.
Κι έτσι, λουφάζω στη γωνιά μου και τρώω τη δάγκα.
Τα μέντιουμ δείχνουν κάπως ικανοποιημένα – στην αρχή. Με συγχαίρουν, κιόλας, επειδή ‘επέδειξα ωριμότητα’. Αλλά εγώ έχω μια ενόχληση, σαν να με χτυπάει το παπούτσι, διότι μια φωνή μέσα μου λέει (αν και δεν είμαι μέντιουμ) ότι επέδειξα μια μαλακία και μισή, αυτό επέδειξα. Μου τη σπάει αυτή η φωνή.
Δηλαδή, μέντιουμ, δεν παίζει καθόλου η πιθανότητα να έχουμε κάποιο μέλλον; Πιο συμπαθητικό; Ούτε κατά διάνοια η περίπτωση να οργανωθούμε, να συνέλθουμε, να πατήσουμε στα πόδια μας, να πάρουμε ένα δρόμο λίγο πιο φέξε; Η μικρολεπτομέρεια ότι άλλη δουλειά δεν κάνουμε τα τελευταία τέσσερις χιλιάδες χρόνια - έχουμε διώξει από πάνω μας ό,τι εισβολέα, κατακτητή, ανωμαλάρα ή φασισταριό υπήρχε και δεν υπήρχε στον αιώνα τον άπαντα, είναι για τον κλώτσο; Να ενημερώσω και τα παιδιά, αν είναι, που τους έχουμε ζαλίσει τον έρωτα με την «Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει» και το «ελευθερία ή θάνατος» και άλλα μυρωδάτα.
«Δεν ξέρεις εσύ, παιδί μου», επιμένει το μέντιουμ. «Αυτά που συμβαίνουν είναι η φυσική σου τιμωρία, επειδή ως χαρακτήρας είσαι μια βδέλλα, ως προσωπικότης ένα μηδέν και ως ανθρώπινο δυναμικό μια πατημένη κουράδα - χωρίς να θέλω να σε κολακεύσω. Φυσικά και πρέπει να εξευτελισθείς - αυτός είναι ο μόνος τρόπος προς τον εξαγνισμό».
«Μα εγώ, δεν θέλω να εξαγνιστώ. Να ξεχρεώσω θέλω. Να τους ξεφορτωθώ κλωτσηδόν!».
«Όχι στάσου, στάσου…. Νάτο….μούρχεται πάλι»
Τι σού' ρχεται, μέντιουμ;»
« Πείνες! Φρίκες! Λαδέμποροι! Εξαθλιώσεις! Μην σκεφτείς καν να αντιδράσεις, γιατί σε βλέπω να στέκεσαι στην ουρά για πέντε δράμια θρούμπες και μια πλάκα σαπούνι».
«Είσαι σίγουρο, ω μέντιουμ;»
«Ε, τι, φίδια κουρεύουμε; Μιλάω και γλώσσες. Θες να στριφογυρίσω το κεφάλι μου 360 μοίρες; Να ξεράσω πράσινους εμετούς; Να κάνω πολντεργκάϊστ; Να στο πω και στα γερμανικά;».
Κι έτσι με πάει. Τρενάκι: Λαγκάρντ –Λοβέρδος-Σόϊμπλε. Σόϊμπλε- Λοβέρδος-Λαγκάρντ. Δάγκα-τρόμος- σκασμός. Εχω μάθει τη διαδρομή απ΄ξω. Ανά τρεις μήνες. Ρυθμίζω το ρολόϊ μου με την επόμενη καταστροφή. Μωρέ μπράβο; Τέτοια συνέπεια η συντέλεια του κόσμου, κάθε τρίμηνο; Για να ανοίξω το πορτοφόλι μου και να τους δώσω άλλα διακόσια ευρώ, στήνεται όλο αυτό το υπερθέαμα;
Ανθρωπος είμαι. Κι εκεί που πάω να υπερ-φορτώσω και να τη δω αλλιώς (αυτό το «κλωτσηδόν”, που λεγαμε;) μου την πέφτουν ξανά-μανά, οι προικισμένοι με το κληρονομικό χάρισμα: βάζουν στη γιγαντοθόνη την απ’ ευθείας σύνδεση με το μέλλον από το «Μάντ Μάξ» και μου τη βγαίνουν δρακουλιάρικα.
Και λουφάζω μπερδεμένη, πάλι στη γωνιά μου. Στον καναπέ μου. Τι να αντιτάξεις σε κάποιον που είναι απολύτως βέβαιος ότι βλέπει το μέλλον;
Γιατί, αχ γιατί, δεν γεννήθηκα μέντιουμ;
της Ρίκας Βαγιάνη
via protgaon.gr
