του Αντώνη Φουρλή
Το “όλα για σας τα κάνουμε”, είναι ένα από τα διαχρονικά κλισέ της ελληνικής κοινωνίας. Ένα σύνθημα – άλλοθι που επικαλέστηκαν γενιές επί γενεών νεοελλήνων, όποτε ξέμεναν από επιχειρήματα και ένιωθαν υποχρεωμένοι να απαντήσουν κάτι σε αυτονόητα ερωτήματα. Σε κάθε είδους ερωτήματα, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά, ακόμη και σε στενό οικογενειακό κύκλο. Δεν υπάρχει έφηβος που να μην έχει εισπράξει αυτή την απάντηση και να μην εκνευρίστηκε με τους γονείς του. Από την άλλη πλευρά, είναι δεδομένο ότι υπάρχουν πράγματι περιπτώσεις όπου όλοι οι γονείς θα ήθελαν πολύ να πουν “γιατί εμείς ξέρουμε ποιό είναι το σωστό και εμείς αποφασίζουμε”, αλλά όλοι θέλουν (θέλουμε) να αποφύγουμε αυτή την απάντηση για να μην κατηγορηθούμε ως καταπιεστικοί ή οπισθοδρομικοί.
Οι σημερινοί 18άρηδες είναι μια γενιά που, όπως όλες οι προηγούμενες, διαφέρει πολύ από τις γενιές που προηγήθηκαν. Αυτή είναι μία σχεδόν αυταπόδεικτη αλήθεια. Αυτά που μεσολάβησαν είναι πολλά: βιώματα, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, η τεχνολογική εξέλιξη και το Ιντερνετ, η πλήρης ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρώπη, όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά που έγιναν έφηβοι μετά από το 2000. Αυτή η γενιά, που προετοιμάζεται να βγει στην αγορά εργασίας, γνωρίζοντας ότι ήδη ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργος στην Ελλάδα.
Η γενιά που αντέστρεψε το κλισέ “όλα για σας τα κάνουμε” και το μετέτρεψε από άλλοθι σε κατηγορία: “Ολα εσείς τα κάνατε!”
Το επιστρέφει στις προηγούμενες γενιές και αναμένει απάντηση. Αλλά οι απαντήσεις σπανίζουν τώρα τελευταία και τα παιδιά που, κατά βάθος, τα ξέρουν όλα (το λέει κι ο Σαββόπουλος) είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένα να τις αναζητήσουν μόνα τους.
Το protagon.gr αγαπά όσους μας βοηθούν να σκεφτόμαστε διαφορετικά και προσκαλεί, από σήμερα, τους μαθητές της Ελληνογερμανικής Αγωγής σε ένα ανοιχτό διάλογο. Αυτό είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα των Νέων Μέσων: μπορούμε να ακουγόμαστε όλοι.
1.Ελλάδα vs Γερμανία του Δημήτρη Hertlein, 19 ετών
Όλα ξεκινάνε με την πτήση ελληνικής - παρακαλώ - αεροπορικής εταιρείας! Ακούς βέβαια για την κρίση, τα νέα μέτρα, τη μείωση του αφορολόγητου και όλο το πακετάκι περικοπών και απορείς: αν ισχύουν όλα αυτά, τί κάνουν όλοι αυτοί με τα σκι μπροστά σου στο τσέκ-ιν; Τι κάνει αυτή η ελληνίδα πίσω σου με την σακούλα-γίγας Jimmy Choo; Όλοι αυτοί ζουν σε ένα παράλληλο ελληνικό σύμπαν όπου τα χαρτονομίσματα των 500 ευρώ τα ξεκολλάς από την ταπετσαρία του τοίχου και η κρίση αποτελεί κάτι εξωπραγματικό; Το προσπερνάς όλο αυτό και λες πως αυτοί είναι από τους λίγους που έχουν την πολυτέλεια αυτή.
Από τότε που η βάση μου, λόγω σπουδών, είναι στην Γερμανία, οι 2 αυτές χώρες βρίσκονται μονίμως στο μυαλό μου σε ένα ντιμπέιτ, τα συν και τα πλην της κάθε μιας.
Σαν λαός είμαστε προγραμματισμένοι να μην σβήνεται το χαμόγελό μας ακόμα και στους πιο χαλεπούς καιρούς! Και αυτό είναι καλό. Έτσι έχουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε στη σκληρή πραγματικότητα. Η έννοια χαμόγελο, σε αντίθεση με εμάς, είναι παντελώς άγνωστη στους Γερμανούς και η επικοινωνία σπάνια υπερβαίνει τα τυπικά πλαίσια.
Προσωπικά καταλήγω στο εξής: μπορεί οι φίλτατοι Γερμανοί φίλοι μας να έχουν τους πολιτικούς, τα ΜΜΜ στην ώρα τους και τη δύναμη αλλά εμείς έχουμε τον καλό καιρό και την αγάπη στη ζωή μας όσο μελό και αν ακούγεται αυτό. Και τα δύο αυτά είναι παράγοντες που μπορούν να μας κρατήσουν ενωμένους σε κάθε είδους κρίση είτε αυτή είναι οικονομική είτε ηθική.
2.Στο καζάνι της πολιτικής της Αλεξίας Παπαϊωάννου, 17 ετών
Στο καζάνι της πολιτικής συγχρωτίζονται κάθε λογής πρόσωπα, ιδεώδη, πρακτικές. Φαινόμενο της εποχής ή διαχρονικό, ο πολιτικός κόσμος φαντάζει λερός και όσοι τον απαρτίζουν είναι αιώνια αμφιλεγόμενοι. Ακόμη και απέθαντοι πολιτικοί ηγέτες που παραμένουν φεγγοβόλα σύμβολα καινοτομίας, μεταρρύθμισης και αυθεντικότητας πρωταγωνιστούν διηνεκώς σε «θεωρίες συνομωσίας»-ηθελημένα ή μη.
Ποιος ο ρόλος των νέων στην αέναη πλεκτάνη της τόσο παρεξηγημένης και διαστρεβλωμένης έννοιας «πολιτικής»;
Οι νέοι της Ελλάδας στην πλειονότητά τους εμφανίζονται απαθείς, αδιάφοροι, ανίδεοι, μα πάντοτε αγανακτισμένοι. Υποσχεσιολογίες, λαϊκιστικοί λόγοι που αναβλύζουν επιβλητικότητα και πυροδοτούν ελπίδες και εν τέλει…τα πράγματα δεν εξελίσσονται κατά τις προβλέψεις… και οι προσδοκίες εξανεμίζονται αφήνοντας μια διάχυτη αίσθηση πανωλεθρίας. Αυτά τα γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι. Με αυτά αγανακτούν πολύ όλοι .
Η Ελλάδα είχε φτάσει στο σημείο να αναγάγει την πολιτική σε οικογενειακή υπόθεση. Οι εκλογές δεν παρέκκλιναν από την «παράδοση» και για πολλούς-αν όχι για τους περισσότερους-το παιδί δεν χρειαζόταν να αναζητήσει προτού επιλέξει. Ή πιο σωστά δεν επέλεγε καν. Ο ξεπεσμός της Ελλάδας και το χάος που περιέβαλλε το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι ίσως να έχει ήδη μπει στη διαδικασία της αλλαγής .Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα δεν είναι πολιτικοποιημένα, όμως δριμύτατα μειώνονται αυτά που στα τυφλά θα οικειοποιηθούν τις απόψεις της οικογένειας, ψηφίζοντας κοινώς τα ίδια ή τα ελαφρώς παραλλαγμένα.
Με εξαίρεση νέους βαθιά κομματικοποιημένους-συχνά σε σημείο άτεγκτου φανατισμού-και νέους που ονειροβατώντας ασπάζονται «παρα-πολιτικές» ιδέες και εντάσσονται σε «αιρετικά κόμματα» που απαξιώνουν τα πάντα, ο μέσος νέος Έλληνας διαρρηγνύει τα ιμάτιά του στο βωμό ενός θολού οράματος, εμποτισμένου με ανακρίβειες, οργή και διακαή πόθο για ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις ,που παραμένουν όμως απροσδιόριστες.
Νέοι ή μεγάλοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που πράττουν με ευσυνειδησία και με σεβασμό στον εαυτό τους και το κράτος, που έχουν εμπεριστατωμένη γνώμη αναφορικά με τα κακώς κείμενα της εποχής και που έχουν εντρυφήσει στην κοινωνικοπολιτική ιστορία του τόπου τους, ώστε να μπορούν σθεναρά να προασπίσουν τα ιδανικά τους ,να αλλάξουν τα δρώμενα, να απαιτήσουν και να κατακτήσουν. Εξ ου και οι ατέρμονες πορείες διαμαρτυρίας που θεωρητικά στοχεύουν στο κοινό καλό και στην πράξη καταλήγουν πάντοτε σε αιματηρούς αγώνες κομματικοποιημένων «τσαμπουκαλευόμενων» διανθισμένες με καταστροφές ξένης περιουσίας και δακρυγόνα σπρέυ από ένθερμους επαναστάτες χωρίς αιτία…κυριολεκτικά.
3.Facecrisis της Άννας Μαρίας Λυγερού, 14 ετών
Ποιος ο ρόλος των νέων στην αέναη πλεκτάνη της τόσο παρεξηγημένης και διαστρεβλωμένης έννοιας «πολιτικής»;
Οι νέοι της Ελλάδας στην πλειονότητά τους εμφανίζονται απαθείς, αδιάφοροι, ανίδεοι, μα πάντοτε αγανακτισμένοι. Υποσχεσιολογίες, λαϊκιστικοί λόγοι που αναβλύζουν επιβλητικότητα και πυροδοτούν ελπίδες και εν τέλει…τα πράγματα δεν εξελίσσονται κατά τις προβλέψεις… και οι προσδοκίες εξανεμίζονται αφήνοντας μια διάχυτη αίσθηση πανωλεθρίας. Αυτά τα γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι. Με αυτά αγανακτούν πολύ όλοι .
Η Ελλάδα είχε φτάσει στο σημείο να αναγάγει την πολιτική σε οικογενειακή υπόθεση. Οι εκλογές δεν παρέκκλιναν από την «παράδοση» και για πολλούς-αν όχι για τους περισσότερους-το παιδί δεν χρειαζόταν να αναζητήσει προτού επιλέξει. Ή πιο σωστά δεν επέλεγε καν. Ο ξεπεσμός της Ελλάδας και το χάος που περιέβαλλε το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι ίσως να έχει ήδη μπει στη διαδικασία της αλλαγής .Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα δεν είναι πολιτικοποιημένα, όμως δριμύτατα μειώνονται αυτά που στα τυφλά θα οικειοποιηθούν τις απόψεις της οικογένειας, ψηφίζοντας κοινώς τα ίδια ή τα ελαφρώς παραλλαγμένα.
Με εξαίρεση νέους βαθιά κομματικοποιημένους-συχνά σε σημείο άτεγκτου φανατισμού-και νέους που ονειροβατώντας ασπάζονται «παρα-πολιτικές» ιδέες και εντάσσονται σε «αιρετικά κόμματα» που απαξιώνουν τα πάντα, ο μέσος νέος Έλληνας διαρρηγνύει τα ιμάτιά του στο βωμό ενός θολού οράματος, εμποτισμένου με ανακρίβειες, οργή και διακαή πόθο για ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις ,που παραμένουν όμως απροσδιόριστες.
Νέοι ή μεγάλοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που πράττουν με ευσυνειδησία και με σεβασμό στον εαυτό τους και το κράτος, που έχουν εμπεριστατωμένη γνώμη αναφορικά με τα κακώς κείμενα της εποχής και που έχουν εντρυφήσει στην κοινωνικοπολιτική ιστορία του τόπου τους, ώστε να μπορούν σθεναρά να προασπίσουν τα ιδανικά τους ,να αλλάξουν τα δρώμενα, να απαιτήσουν και να κατακτήσουν. Εξ ου και οι ατέρμονες πορείες διαμαρτυρίας που θεωρητικά στοχεύουν στο κοινό καλό και στην πράξη καταλήγουν πάντοτε σε αιματηρούς αγώνες κομματικοποιημένων «τσαμπουκαλευόμενων» διανθισμένες με καταστροφές ξένης περιουσίας και δακρυγόνα σπρέυ από ένθερμους επαναστάτες χωρίς αιτία…κυριολεκτικά.
3.Facecrisis της Άννας Μαρίας Λυγερού, 14 ετών
Είσαι πλέον 14 χρονών. Ιδανική ηλικία για να αρχίσεις να ασχολείσαι ενεργά με όσα συμβαίνουν γύρω σου. Να παρακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις και να έχεις άποψη όχι μόνο για τα θέματα της καθημερινότητας αλλά και για όσα συμβαίνουν παγκοσμίως. Αυτά μουρμουράει η μαμά την ώρα που προσπαθώ να στείλω μήνυμα στην κολλήτη μου από το κινητό ή όταν απορροφημένη από το facebook δεν ακούω καν ότι κάτι με ρωτάει.
Ας είναι λοιπόν. Μάλλον θα έχει δίκιο. Ας προσπαθήσω δειλά-δειλά να μπω κι εγώ στο πνεύμα και να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Κρίση, επιτόκια, χρέος, spreads, ομόλογα, ΔΝΤ, ευρωζώνη και ξανά κρίση. Κρίση σε όλες τις γλώσσες ...crisis, Krise, crisi…
Πολύ ωραία αρχή. Τι είναι όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις; Πως να καταλάβω τι γίνεται μέσα από αυτό τον κατακλυσμό όρων που δεν μου λένε τίποτα;
Ναι, καταλαβαίνω ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε άσχημη θέση, οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε οικονομικά προβλήματα. Ο κόσμος διαμαρτύρεται. Τα βγάζει πέρα δύσκολα. Πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά , άλλοι ζουν με τον εφιάλτη ότι σε λίγο καιρό δεν θα είναι σε θέση να εξασφαλίσουν ένα βασικό εισόδημα για την οικογένειά τους, ενώ οι νέοι έχουν χάσει πια τις ελπίδες τους να βρουν μια απασχόληση έστω, που να τους προσφέρει τα απαραίτητα για να μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητοι και να σταματήσουν να επιβαρύνουν την οικογένειά τους. Ο κόσμος έχει σταματήσει να κάνει σχέδια ακόμα και για τα πιο απλά, για μια εκδρομή, ένα ταξίδι, για τις διακοπές. Πόσο μάλλον για τα πιο σημαντικά. Τι θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, πού θα σπουδάσουν ακόμα και αν πρέπει να σπουδάσουν. Φόβος για το αύριο. Πόσο άσχημο συναίσθημα! Αυτό βιώνω εγώ, αυτό βλέπω γύρω μου.
Τι φταίει όμως για όλα αυτά; Θα μου πείτε έχει σημασία τι φταίει, σημασία έχει τι μπορούμε να κάνουμε. Πώς όμως να λύσεις ένα πρόβλημα αν δεν ξέρεις τι το δημιούργησε; Και πώς να καταλάβεις τα αίτια όταν απλά σε βομβαρδίζουν με λέξεις που ίσως ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν να ερμηνεύσουν;
Βοηθήστε τη νέα γενιά να καταλάβει, γιατί αν δεν καταλάβει τώρα, απλά θα συνεχίσει να στέλνει μηνύματα και να μιλάει στο facebook. Kαι όταν θα έρθει η ώρα τα προβλήματα αυτά να κλέψουν της ελπίδες της θα είναι ανίκανη να κάνει κάτι για να διεκδικήσει τα όνειρά της και τις φιλοδοξίες της.
4. Ανισόρροπη εποχή της Χριστίνας Καλογεροπούλου, 17 ετών
Ας είναι λοιπόν. Μάλλον θα έχει δίκιο. Ας προσπαθήσω δειλά-δειλά να μπω κι εγώ στο πνεύμα και να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Κρίση, επιτόκια, χρέος, spreads, ομόλογα, ΔΝΤ, ευρωζώνη και ξανά κρίση. Κρίση σε όλες τις γλώσσες ...crisis, Krise, crisi…
Πολύ ωραία αρχή. Τι είναι όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις; Πως να καταλάβω τι γίνεται μέσα από αυτό τον κατακλυσμό όρων που δεν μου λένε τίποτα;
Ναι, καταλαβαίνω ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε άσχημη θέση, οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε οικονομικά προβλήματα. Ο κόσμος διαμαρτύρεται. Τα βγάζει πέρα δύσκολα. Πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά , άλλοι ζουν με τον εφιάλτη ότι σε λίγο καιρό δεν θα είναι σε θέση να εξασφαλίσουν ένα βασικό εισόδημα για την οικογένειά τους, ενώ οι νέοι έχουν χάσει πια τις ελπίδες τους να βρουν μια απασχόληση έστω, που να τους προσφέρει τα απαραίτητα για να μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητοι και να σταματήσουν να επιβαρύνουν την οικογένειά τους. Ο κόσμος έχει σταματήσει να κάνει σχέδια ακόμα και για τα πιο απλά, για μια εκδρομή, ένα ταξίδι, για τις διακοπές. Πόσο μάλλον για τα πιο σημαντικά. Τι θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, πού θα σπουδάσουν ακόμα και αν πρέπει να σπουδάσουν. Φόβος για το αύριο. Πόσο άσχημο συναίσθημα! Αυτό βιώνω εγώ, αυτό βλέπω γύρω μου.
Τι φταίει όμως για όλα αυτά; Θα μου πείτε έχει σημασία τι φταίει, σημασία έχει τι μπορούμε να κάνουμε. Πώς όμως να λύσεις ένα πρόβλημα αν δεν ξέρεις τι το δημιούργησε; Και πώς να καταλάβεις τα αίτια όταν απλά σε βομβαρδίζουν με λέξεις που ίσως ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν να ερμηνεύσουν;
Βοηθήστε τη νέα γενιά να καταλάβει, γιατί αν δεν καταλάβει τώρα, απλά θα συνεχίσει να στέλνει μηνύματα και να μιλάει στο facebook. Kαι όταν θα έρθει η ώρα τα προβλήματα αυτά να κλέψουν της ελπίδες της θα είναι ανίκανη να κάνει κάτι για να διεκδικήσει τα όνειρά της και τις φιλοδοξίες της.
4. Ανισόρροπη εποχή της Χριστίνας Καλογεροπούλου, 17 ετών
Κρίση υπάρχει. Φυσικά και υπάρχει. Όλοι λίγο πολύ τη βιώνουμε, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Είναι άδικο όμως το ότι τα πιο αθώα μέλη της κοινωνίας μας είναι αυτά που πληρώνουν στην ουσία τα λάθη.
Σε ένα χρόνο θα έχω και εγώ λόγο στις εξελίξεις. Θα «μετέχω στα κοινά», όπως με τόσο ζήλο προσπαθούν να με πείσουν πως πρέπει να κάνω. Θα μπορώ να επιλέξω ποιος θα έχει λόγο για τη χώρα μου. Εγώ και τόσοι άλλοι στην ηλικία μου. Όμως τι να επιλέξουμε; Το γκρεμό ή το ρέμα;
Αναρωτιέμαι γιατί εντυπωσιάζει τόσο η αποχή από τις κάλπεις κάθε χρόνο. Και επίσης αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο φαύλος κύκλος δεν σπάει επιτέλους, και γιατί το καινούριο, ακόμη και στα πολιτικά κόμματα τρομάζει τόσο. Τόσα χρόνια με λύπη συνειδητοποιώ πως ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια ονόματα…τα ίδια και τα ίδια λάθη. Τώρα όμως τι κάνουμε;
Είμαι πραγματικά περίεργη για το ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων αλλά περισσότερο ποια θα είναι η εξέλιξη του εαυτού μου. Θα κάνω άραγε κάτι , ή θα παραμείνω μια ακόμη παθητική τηλεθεάτρια των εξελίξεων, όπως τόσοι και τόσοι στην κοινωνία αυτή; Ή απλά θα επαναλάβω τα ίδια λάθη που με τόσο μόχθο κατακρίνω; Άραγε νιώθει κάποιος εκεί έξω όπως νιώθω και εγώ; Είναι δέσμιος του φόβου του ή προσπαθεί να τον νικήσει, όπως θέλω να πιστεύω ότι κάνω και εγώ…;
Σε ένα χρόνο θα έχω και εγώ λόγο στις εξελίξεις. Θα «μετέχω στα κοινά», όπως με τόσο ζήλο προσπαθούν να με πείσουν πως πρέπει να κάνω. Θα μπορώ να επιλέξω ποιος θα έχει λόγο για τη χώρα μου. Εγώ και τόσοι άλλοι στην ηλικία μου. Όμως τι να επιλέξουμε; Το γκρεμό ή το ρέμα;
Αναρωτιέμαι γιατί εντυπωσιάζει τόσο η αποχή από τις κάλπεις κάθε χρόνο. Και επίσης αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο φαύλος κύκλος δεν σπάει επιτέλους, και γιατί το καινούριο, ακόμη και στα πολιτικά κόμματα τρομάζει τόσο. Τόσα χρόνια με λύπη συνειδητοποιώ πως ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια ονόματα…τα ίδια και τα ίδια λάθη. Τώρα όμως τι κάνουμε;
Είμαι πραγματικά περίεργη για το ποια θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων αλλά περισσότερο ποια θα είναι η εξέλιξη του εαυτού μου. Θα κάνω άραγε κάτι , ή θα παραμείνω μια ακόμη παθητική τηλεθεάτρια των εξελίξεων, όπως τόσοι και τόσοι στην κοινωνία αυτή; Ή απλά θα επαναλάβω τα ίδια λάθη που με τόσο μόχθο κατακρίνω; Άραγε νιώθει κάποιος εκεί έξω όπως νιώθω και εγώ; Είναι δέσμιος του φόβου του ή προσπαθεί να τον νικήσει, όπως θέλω να πιστεύω ότι κάνω και εγώ…;
via protagon.gr
