Τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ δείχνουν να τα 'χουν χαμένα. Ο κόσμος εκτός ΗΠΑ, επίσης. Κάτι συμβαίνει στη Νέα Υόρκη, κι ακόμη δεν έχει αποσαφηνιστεί πόσο σοβαρό είναι.Το κέντρο της αμερικανικής μητρόπολης έχει καταληφθεί από νεαρούς που δεν είναι πολλοί αλλά το 'χουν πάρει απόφαση ότι δεν θα φύγουν από κει αν δεν γονατίσει στα αιτήματά τους η αμερικανική κυβέρνηση...
...κι αν δεν επιβληθεί δικαιοσύνη στους εγκληματικούς μηχανισμούς της Wall Street. Την πρώτη μέρα της κατάληψης, στις 17 Σεπτεμβρίου, ήταν περίπου 5.000 διαδηλωτές (ρεπορτάζ του καναλιού ABC), αλλά σήμερα παραμένουν μερικές εκατοντάδες που τα βράδια λιγοστεύουν επικίνδυνα και οι κάμερες ζουμάρουν σε καμιά εικοσαριά απ' αυτούς τα ξημερώματα. Μετά ξαναμαζεύονται. Το γεγονότα εκτυλίσσονται στο πάρκο Ζουκότι, μια ιδιωτική πλατεία περίπου 4 στρεμμάτων στην καρδιά του Μανχάταν, μια ανάσα από το Σημείο Μηδέν της 9/11, και ένα τετράγωνο από το χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης και τη Wall Street. Οι καταληψίες συνθέτουν το κίνημα «Κατάληψη της Wall Street», που εμπνεύστηκε από τα λαϊκά συμβούλια του ισπανικού αναρχισμού κι από τις επιτυχίες της ακόμη ανθίζουσας αραβικής άνοιξης, και φιλοδοξεί να στήσει μια «Ταχρίρ στο Μανχάταν». Που δεν θα γκρεμίσει κάποιο δικτάτορα αλλά «θα διαλύσει την οικονομική Γομόρρα του έθνους» - την Wall Street για όποιον δεν κατάλαβε. Την όμορφη αυτή ιδέα συνέλαβε η γνωστή ομάδα των Adbusters που προωθεί έναν ευφυή σημειολογικό ανταρτοπόλεμο στις ΗΠΑ, κόντρα στην κουλτούρα του δυτικού υπερκαταναλωτισμού.
Στις 13 του περασμένου Ιουλίου, οι Adbusters ανάρτησαν στην ιστοσελίδα τους το όραμά τους: «Στις 17 Σεπτεμβρίου θέλουμε να δούμε 20.000 ανθρώπους να κατακλύζουν το Μανχάταν, να στήνουν σκηνές και κουζίνες, να ορθώνουν ειρηνικά οδοφράγματα και να καταλαμβάνουν τη Wall Street για μερικούς μήνες». Δεν είδαν τους 20.000, αλλά και οι 5.000 ήταν αρκετοί για να ξετυλιχτεί το γνωστό σενάριο της κρατικής καταστολής - αστυνομικός αποκλεισμός της Wall Street, έφιππα και πεζοπόρα τμήματα πάνοπλων μπάτσων παντού γύρω, συλλήψεις (έφτασαν ήδη τις 20), τηλεοράσεις που ανταγωνίζονται σε λαϊκισμό τις μεγάλες εφημερίδες του έθνους. Η «Huffington Post», εστιάζει το ρεπορτάζ της στις γυμνόστηθες διαδηλώτριες του πάρκου Ζουκότι, που κρατούν χαρτόνια με τα λόγια «δεν έχουμε λεφτά για μπλουζάκια» και τους σπεύδοντες οικοδόμους από παραδίπλα γιαπί, που τις φωτογραφίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα. Με τέτοια ταξική αλληλεγγύη δεν πας μακριά, αλλά οι καταληψίες δεν το βάζουν κάτω.
Σε σαφή, συνοπτικά μανιφέστα τους που αναρτώνται στις ιστοσελίδες http://www.adbusters.org/ και https://occupywallst.org/, οι κατασκηνωτές καταληψίες διευκρινίζουν ότι άλλο Ταχρίρ κι άλλο Μανχάταν, διότι η οικονομική ολιγαρχία είναι απρόσωπη κι όχι κάτι σαν τον Μουμπάρακ που τον ήξεραν όλοι. Ανάλογα αόρατοι είναι και οι μηχανισμοί καταπίεσης και ασφάλειας, ενώ διαφέρουν και τα αιτήματα των εξεγερμένων. Στην πολιορκούμενη Wall Street τα αιτήματα είναι ποικίλα: «Η δική μας cri de guerre (πολεμική κραυγή) κάθε άλλο παρά κωδικοποιημένη είναι, και απαιτεί από την απλή μεταρρυθμιστική κυβερνητική παρέμβαση μέχρι τη ριζοσπαστική ανατροπή του συστήματος». Υπάρχει κι άλλη διαφορά που τους ανεβάζει ποιοτικά, κι αφορά την έλλειψη αρχηγών (των αναδυόμενων ηγετών της αντίστασης, όπως στις χώρες της αραβικής άνοιξης) - κάτι που μετά μανίας αναζητά ο δημοσιογραφικός λαϊκισμός σε κάθε παρόμοια περίσταση. Παράδειγμα: δημοσιογράφος του νεοϋορκέζικου καναλιού CBS «χώνει στη μούρη του συντρόφου πολίτη Μπιλ Κάσπο ένα μικρόφωνο και ρωτά με έμφαση αν είναι ο εκπρόσωπος των ακτιβιστών της Occupy Wall Street, οπότε εκείνος του απαντά γελώντας «όχι σε μας τέτοια, ο καθένας μας εδώ είναι εκπρόσωπος».
Διακηρυγμένος βασικός στόχος των καταληψιών της πλατείας Ζουκότι είναι να παραμείνουν στις σκηνές μέχρις ότου ο πρόεδρος Ομπάμα αποφασίσει να πάρει συγκεκριμένα μέτρα τιμωρίας και ελέγχου των ανθρώπων της Wall Street - έστω κι αν η Wall Street υπήρξε ο βασικός χρηματοδότης του στις προεδρικές εκλογές του 2008. Και μετά να ακολουθήσουν άλλες, βαθύτερες τομές στο διεφθαρμένο αμερικανικό οικονομικό σύστημα. Κι όπως πάντα, ζητούν την αλληλεγγύη «του 99 τοις εκατό» των συμπολιτών τους (το υπόλοιπο 1 τοις εκατό, είναι οι δισεκατομμυριούχοι), κι όλου του κόσμου που έχει εξεγερθεί στις αραβικές και ευρωπαϊκές
